Οι περισσότεροι βλέπουμε το πέρασμα του χρόνου ως πηγή αρνητισμού. Κάθε γενέθλια είμαστε εκεί να βάζουμε πάνω στην τούρτα ερωτηματικά ή δυο αριθμούς, γιατί κατ’επέκταση είναι πιο αισιοδοξο από τα πολλαπλά κεράκια που μας δείχνουν όλες μας τις καλές και κακές επιλογές που έχουμε κάνει. Είναι γνωστό πως μικροί βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε και – μεγαλωμένοι πια – παρακαλάμε αυτό να σταματήσει.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα ποτέ αυτούς που νιώθουν άσχημα με την ηλικία τους κάθε χρόνο και περισσότερο. Όλα αυτά τα αστεία και τις ηλικιακές υπεκφυγές που προσπαθούν να μας βοηθήσουν να κρυφτούμε πίσω από το ρολόι.
Όσο κοιτάμε ένα ρόλοι, τόσο πιο αργά θεωρούμε ότι περνάει ο χρόνος. Για πόση ώρα, όμως, θα μπορούσαμε να το κοιτάμε; Μάλλον, πόσα θα μπορούσαμε να χάσουμε, όσο το κοιτάμε; Η ηλικία είναι ένα επιπρόσθετο παιχνίδι της ζωής, όπου, όταν θα προσπαθούμε να παίξουμε μαζί της, πάντα θα χάνουμε. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο επιλεγούμε ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι, αλλά συνεχίζουμε να παίζουμε και με τον ίδιο τρόπο.
Σήμερα, λοιπόν, είναι τα γενέθλιά μου και αυτό που κατάλαβα μετά από κάποια χρόνια είναι ότι ο χρόνος δεν μετράει τόσο πολύ, όταν οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου σε νοιάζονται στα γενέθλια σου όσο και τις υπόλοιπες μέρες, απλά, με μία τούρτα.
Το μονό που θα με έκανε να μην θέλω να μεγαλώσω είναι η θέληση μου να αποφύγω το αναπόφευκτο. Σε αυτήν την περίπτωση όμως καταλαβαίνεις ότι έχεις μια ζωή μπροστά σου να αγαπήσεις ότ,ι άλλο αναπόφευκτο σου παρουσιάζεται. Είτε αυτό είναι μια φιλία είτε μια αγάπη, είναι σίγουρα τα μέσα που δίνουν ζωντάνια στα όνειρα και παράταση στους εφιάλτες.
Με τη σειρά μου και εγώ βιαζόμουν να μεγαλώσω. Δεν βιάζομαι πια, αλλά ούτε και θέλω να σταματήσει. Έχω αποδεχτεί την διαφορετικότητα στην ομορφιά της κάθε δεκαετίας. Είτε αυτή είναι γεμάτη με παιδικά πάρτι είτε με πολλή διασκέδαση και φίλους είτε με τα παιδικά πάρτι, που θα πρέπει και εμείς να οργανώσουμε κάποτε. Ακόμα και με τα παιδιά αυτά που θα έρχονται να μας ευχηθούν, γιατί θα είναι δύσκολο να περπατήσουμε εμείς προς εκείνα. Καμιά ηλικία δεν ζούμε δυο φόρες και πότε δεν θα έπρεπε να το ζητάμε.
Η δουλειά του χρόνου είναι να περνάει και η ομορφιά της ζωής είναι ότι μπορεί να τον σταματήσει. Παρ’ όλα αυτά δεν σταματάει και δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει και καθόλου, γιατί σημασία έχει μόνο άμα αισθανόμαστε το πέρασμά του.
Για όλους εμάς, που ευχόμαστε να σταματήσουμε να μεγαλώνουμε λοιπόν, θα έλεγα να προσπαθούμε να εκτιμάμε το κάθε τι στην ζωή που μας παρουσιάζεται και να δίνουμε όσα δεν έχουμε ακόμα. Έξαλλου είναι ο μονός τρόπος να μην ξανακοιτάξουμε την ώρα.
Πηγή αρχικής εικόνας: Aftodioikisi.gr
