Πριν είκοσι περίπου χρόνια, ο 50χρονος, τότε, Panta Petrovic εγκατέλειψε την κοινωνία και μετακόμισε σε μία σπηλιά. Η σπηλιά, κρυμμένη στο βουνό Stara Planina στο νότο της γενέτειράς του Σερβίας, είναι προσβάσιμη μόνο από ένα απότομο και δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι. Η εσωτερική διακόσμηση της ανορθόδοξης κατοικίας του αποτελείται από κάποια παγκάκια, ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι από σανό και μία παλιά μπανιέρα που χρησιμοποιείται ως τουαλέτα.  Η διατροφή του αποτελείται από μανιτάρια και ψάρια που ζουν στα ρυάκια του βουνού αλλά και από αποφάγια που βρίσκει στους κάδους ύστερα από πολύωρη κατάβαση στον «πολιτισμό».

Η ζωή του πριν την οικειοθελή απομόνωση περιγράφεται από τον ίδιο ως δυστυχισμένη. Το χρήμα είναι κατάρα, οι άνθρωποι ενοχλητικοί, η ελευθερία άφαντη, ο καπιταλισμός μία κόλαση.  Όσα λεφτά είχε αποκτήσει ως μηχανικός, τα δώρισε στην τοπική του κοινότητα για την κατασκευή τριών γεφυρών και αποσύρθηκε.

Η συντροφιά του είναι μια πολύμορφη ομάδα ζώων, γάτες, σκυλιά, κατσίκες, κότες, την οποία εγκατέστησε στα περίχωρα της κοντινής πόλης, αφού στο βουνό κινδύνευαν από λύκους. Η αγαπημένη του, όμως, είναι η Μάρα, ένα αγριογούρουνο 200 κιλών το οποίο βρήκε ορφανό πριν 8 χρόνια. Όπως λέει στο γαλλικό Agence France-Presse: «Είναι τα πάντα για μένα, την αγαπώ και με ακούει. Δεν υπάρχει ποσό χρημάτων που μπορεί να αγοράσει κάτι τέτοιο». Ο ερημίτης περιγράφεται ως χαρούμενος και ευτυχής από το δημοσιογράφο, ο ίδιος δηλώνει ελεύθερος μακριά από την πόλη και τους ανθρώπους που βρίσκονταν συνεχώς ανάμεσα στα πόδια του. Η οικειοθελής αυτή εγκατάλειψη της κοινωνίας εξηγείται όταν κάποιος είναι μισάνθρωπος, απορρίπτει το υφιστάμενο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο, όταν η ευτυχία του βρίσκεται μακριά από το χρήμα και τους άλλους.

Εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν στην απομόνωση με την εξάπλωση της πανδημίας. Οι περισσότεροι, όσο κι αν βασανίστηκαν ψυχολογικά στην πρώτη καραντίνα το 2020, ήλπιζαν ότι η έλευση του 2021 θα σήμανε την οριστική επιστροφή στην κανονικότητα και κοινωνικότητα. Όλοι γνωρίζουμε πως αυτό δεν έγινε. Η απομόνωση, έστω με διαλείμματα, συνέχισε να επιβάλλεται και μαζί της η απόγνωση, και οι παρενέργειες της αποκλεισμένης ζωής να καταβάλουν τους ανθρώπους. Πέρα από τη στατιστική αύξηση των θανάτων από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών, των ατόμων που πάσχουν από κατάθλιψη, τις μαθητικές και κοινωνικές/συναισθηματικές διαταραχές ανηλίκων, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την αύξηση του κοινωνικού διπολισμού, τη δημιουργία και εσωτερίκευση διακριτών γραμμών μεταξύ «εμάς» και «αυτών», εννοιών με ποικίλο περιεχόμενο.

Στην περίπτωση πολλών, ο εγκλεισμός συνέβαλε στην επικράτηση του χειρότερού τους εαυτού και για πολλούς περισσότερους δημιούργησε τις συνθήκες για ενδοσκόπηση και επαναξιολόγηση προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων έπειτα από την αμετανόητη παραδοχή και την επίδειξη του εγωισμού και του φανατισμού μεγάλων ποσοστών των κοινωνιών ανά τον κόσμο.

Οι άνθρωποι έχασαν την πίστη τους στους ανθρώπους, άρχισαν να αναρωτιούνται το ερημιτικό ερώτημα: «η ζωή είναι καλύτερη όταν τη ζεις με άλλους;» Η πιο μετριοπαθής και υγιής εκδοχή του επικεντρώνεται στο «με ποιους άλλους;». Η αξία του χρόνου μας και της ίδιας της ζωής μας εκτιμήθηκαν όσο ποτέ άλλοτε.

Τον Αύγουστο του 2021 ο ερημίτης Petrovic κατέβηκε από τη σπηλιά του και επισκέφτηκε μία σύγχρονη κλινική για να λάβει την πρώτη δόση του εμβολίου κατά του Covid-19. Όπως δήλωσε σκοπεύει να λάβει και τις τρείς δόσεις. Όταν τον ενημέρωσαν οι δημοσιογράφοι για τις έντονες αμφιβολίες κάποιων για το εμβόλιο απόρησε και προέτρεψε όλους να το κάνουν. Με τη δημοσιοποίηση του εμβολιασμού του, κάποιοι τον έστεψαν ήρωα, άλλοι υποκριτή, υποτιθέμενο λάτρη της ελευθερίας που εισχωρεί βιολογικά όπλα στον οργανισμό του, άλλοι μίλησαν για προπαγάνδα. Εκείνος, όσο μισάνθρωπος, όσο ευτυχισμένος στη σπηλιά του με το γουρούνι του, αναγνώρισε ότι δε θα είχε κανένα να τον φροντίσει εάν αρρώσταινε. Αναγνώρισε ότι όσο απολαμβάνει την αντικοινωνική και μοναχική ζωή του ποτέ δε θα αποκοβόταν ολοκληρωτικά από την ανθρωπότητα.

 

Πηγή εικόνας: icrc.org