Δεν θα γίνω γραφικός αναφέροντας άλλη μια φόρα τα θετικά και τα αρνητικά της κουραστικής κατάστασης που μας απασχολεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Θα γίνω όμως γραφικός βγάζοντας μόνο τα αρνητικά από την εξίσωση. Ξέρω, ξέρω τα έχετε ξανακούσει, προσωπικός χρόνος, οικογενειακός χρόνος κλπ κλπ. Τι να τον κάνετε, χωρίς να υπάρχει το πράσινο φως του καφέ και της κοινωνικής συναναστροφής. Σωστά;
Μέσα στην καραντίνα παρατήρησα κάποια πράγματα που άλλαξαν αλλά και κάποια που παρέμειναν ακριβώς τα ιδία. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο γονέας ξεκινά να δουλεύει στις 8 το πρωί, γυρνώντας για μια φευγάτη μπουκιά στις 3 το μεσημέρι και για «σβήσιμο» η ένδοξη επιστροφή στο σπίτι στις 10 το βράδυ. Θα μου πείτε τι δουλεία είναι αύτη; Δεν νομίζω όμως πως έχει να κάνει με το είδος αλλά με τον στόχο. Η καθημερινότητα του συγκεκριμένου γονέα, όπως καταλαβαίνετε, δεν άλλαξε στιγμή. Πριν ή μετά την καραντίνα δεν θα υπάρχει χρόνος για καφέ, οικογενειακός χρόνος, πόσο μάλλον προσωπικός. Δεν είναι όμως η καραντίνα η απάντηση, είναι η ζωή.
Το πρόβλημά μας δεν είναι τα ατυχή γεγονότα που βρίσκονται σε ένα ακόμα πιο ατυχές, μουντό ντόμινο, αλλά η αντιμετώπιση της κάθε πτώσης. Γνωρίζω ότι κάποιοι έχουν τις δουλειές τους σε παρακμή ή ακόμα και σε μια ατελείωτη άνω τελεία, γνωρίζω ότι κάποιοι άλλοι βρίσκονται μακριά από δικούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνω μέχρι και το ότι δεν αντέχετε χωρίς να παίξει το μάτι σας κανένα δίωρο σε κάποιο «πολυπολιτισμικό» καφέ – μπαρ της Αθήνας. Αυτό όμως που γνωρίζω πιο πολύ από όλα, είναι ότι πρώτον ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, δεύτερον σίγουρα δεν περνά πιο γρήγορα με ένα κουμπί και τρίτον πρέπει να εκτιμάμε ό,τι έχουμε και πρώτα από όλα τον εαυτό μας.
Ακούγοντας φίλους με προβλήματα συναισθηματικά ή κοινωνικά, το πρώτο πράγμα που κατάλαβα, δεν ήταν πως μια έξοδος θα βοηθούσε την ψυχολογία μας, αλλά πως έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι εξωτερικοί παράγοντες θα κάνουν πάντα τη δουλειά σε θέματα που εμείς δεν τολμάμε να σκιαγραφήσουμε. Μπορώ να συμμεριστώ την κάθε απογοήτευση, αλλά να ξέρετε ότι πρωτοπόρος θα είναι πάντα ο ίδιος μας ο εαυτός και η συνεχής του βελτίωση και όχι μια πανδημία.
Αυτό λοιπόν που προσπαθώ να αναλύσω είναι πως ανεξαρτήτως τι σου φέρνει η ζωή, το πρώτο πρόβλημα θα είναι πάντα ότι την είχαμε δεδομένη. Είτε αυτό συσχετίζεται με το ότι οι γονείς μας θα είναι πάντα εκεί είτε με το ότι θα είμαστε για πάντα 25 ή και ακόμα με το ότι ο ψυχικός μας κόσμος θα βελτιωθεί με ένα μαγικό ραβδί, που μεταφέρει όλη την ευθύνη πάντα σε κάτι άλλο.
Τα ταξίδια, ο καφές, η συναναστροφή και ό,τι άλλο μας λείπει κάποια στιγμή θα επιστρέψει και μπορούμε ανεξέλεγκτα και αδιάκοπα να τα απορροφήσουμε. Εμείς όμως θα έχουμε παραμείνει στάσιμοι, τόσο εγκεφαλικά όσο και συναισθηματικά.
Το μήνυμα λοιπόν της καραντίνας είναι πως το μαύρο δεν θεωρείται χρώμα, γιατί δεν υποστηρίζει την ύπαρξη φωτός. Όλα τα υπόλοιπα χρώματα όμως το κάνουν. Βρείτε τα.
