Είναι νύχτα. Όπως ξέρεις, τις νύχτες σκέφτομαι πολύ, αναλύω ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια, αναρωτιέμαι, προβληματίζομαι και εν τέλει, δεν κοιμάμαι. Απόψε, η σκέψη μου έτρεχε σε εσένα. Θυμόμουν πράγματα από την κοινή μας ζωή σαν αποσπάσματα ταινιών που είχα δει πριν πολύ καιρό. Σε κάποια φάση γέλασα, οφείλω να ομολογήσω. Νομίζω, σου χρωστάω μία στιγμή.
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελεί η έννοια της φιλίας. Παλιά, όλος ο κόσμος ήταν φίλοι μου, καθώς πίστευα πως η αξία μου μετριόταν στο πλήθος των φίλων και των παρεών που είχα. Όσο, όμως, περνούσαν τα χρόνια, οι φίλοι περιορίζονταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Να, λοιπόν, γιατί απόψε σε σκεφτόμουν. Φτάνοντας στο σήμερα, είσαι ο εκλεκτός, ο ξεχωριστός ανάμεσα σε φίλους και φίλους, εκείνος που του ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος αυτός, κάνοντας όλους τους άλλους «λιγότερο κατάλληλους».
Γιατί εσύ; Γιατί, εγώ μαζί σου είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Βλέπεις, δεν ψάχνω κάποιον όμοιο με εμένα. Έχω αποδεχτεί την έννοια της διαφορετικότητας. Ήθελα κάποιον να με συμπληρώνει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ατέλειες, μειονεκτούν σε ορισμένα πράγματα, πλεονεκτούν σε κάποια άλλα. Ήρθες εσύ και εγώ άλλαξα. Πλέον, μπορώ να δω τον κόσμο μέσα και από τα δικά σου μάτια, να αγαπήσω τα αρνητικά μου, επειδή αγαπώ τα δικά σου, να πιστέψω σε εμένα, γιατί το κάνεις εσύ. Παρατηρώντας μας μεμονωμένα, δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουμε. Ακόμα και σαν χαρακτήρες, είμαστε εντελώς διαφορετικοί. Δεν έχει καμία σημασία, γιατί ο δικός μας συνδυασμός είναι μοναδικός και είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να την παλέψουμε σε αυτή τη ζωή. Καταλαβαίνεις τι σου λέω ;
Γέλια, κλάματα, φασαρίες, τσακωμοί, ποτά, ξενύχτια, διακοπές. Πόσα έχουμε ζήσει μαζί, μπορείς να το διανοηθείς; Στιγμές αμέτρητες, στιγμές που δεν θα μπορέσω ποτέ να περιγράψω επακριβώς σε έναν τρίτο και για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω. Φοβάμαι πως μόλις κάποιος γευτεί την ευτυχία μας, θα μας την κλέψει. Εγωιστικό; Ίσως. Εδώ, δεν μιλάμε απλώς για ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της ζωής. Μιλάμε για ένα ολόκληρο βιβλίο που έχει ως τίτλο το όνομά σου. Το μοναδικό βιβλίο που θα διάβαζα ξανά και ξανά για μία ζωή. Ποιος δεν θα ήθελε αυτό το βιβλίο ; Όταν, όμως, ένα βιβλίο το έχουν διαβάσει όλοι, χάνει το ενδιαφέρον του, γιατί ο κόσμος παύει να συζητάει για αυτό…
Σε ευχαριστώ, για όσα ζήσαμε, όσα συζητήσαμε, όσα κάναμε και όσα δεν κάναμε, τα μέρη που είδαμε, τα χαστούκια που μου έδωσες για να συνέλθω, τις αγκαλιές που μου προσέφερες απλόχερα κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά. Μα πιο πολύ, σε ευχαριστώ γιατί με έκανες να νιώθω τυχερή, άξια να έχω έναν φίλο σαν και εσένα και να μοιράζομαι μαζί του το «είναι» μου.
Όπως κάθε ιστορία έχει ένα τέλος, έτσι λογικά και εμείς. Δεν μπορώ να γνωρίζω από τώρα την έκβαση των πραγμάτων. Δεν με νοιάζει, όμως, το μέλλον, όταν πρόκειται για σένα, ζω μία ολόκληρη αιωνιότητα σε ένα λεπτό μαζί σου. Θέλω μονάχα να θυμάσαι όλα όσα ζήσαμε ή έστω να κρατήσεις ένα μικρό δείγμα στην καρδιά σου, όπως θα κάνω και εγώ.
Φίλε μου, είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Απόψε, σε σκεφτόμουν, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ τη μέρα μου χωρίς εσένα.
Και αν πω καμιά κουβέντα παραπάνω, ξέρεις, νερό και αλάτι.
