Της εξωτερικής συνεργάτιδος, Αναστασίας Καραζεπούνη,
«Μία από τις αγαπημένες παιδικές μου φαντασιώσεις ήταν να μπορώ να πετάω χωρίς να με κοιτά κανείς. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι λοιπόν αναπαύονταν ενύπνιοι στα σπίτια τους, εγώ πετούσα ανενόχλητος πάνω από στέγες και δρόμους άδειους μα φωτεινούς, με τον δροσερό αέρα να με χτυπά στο πρόσωπο. Είναι πολύ πιο μεταφυσικό να πετάς την νύχτα. Δυστυχώς κάθε φορά το πρωινό φως έσβηνε άδοξα την παιδική μου φαντασίωση. Μερικές φορές ακόμα και σήμερα πέφτω στο κρεβάτι και σκέφτομαι πως μόλις όλοι στην πόλη αποκοιμηθούν, εγώ θα σηκωθώ αθόρυβα, θα βγω στο μπαλκόνι και θα απλώσω τα χέρια μου πετώντας κατά όπου δείχνει το φεγγάρι. Καμιά φορά ο Μορφέας μου κάνει την χάρη.»
Βασίλης Πέρρος
Από την ατομική έκθεση «Εν οίκω» (2022), Γκαλερί Σκουφά.
Πριν πάρω την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο προβληματίστηκα ομολογουμένως αρκετά και οι ίδιες οι δικές μου απόψεις, διχάστηκαν. Έχει πραγματικά ανάγκη κάποιος να διαβάσει αυτή την στιγμή ένα άρθρο «τέχνης»;
Εικόνες φρίκης αναπαρίστανται μπροστά στις οθόνες όλων μας. Ο πόλεμος, οι άνθρωποι που χάνουν την ζωή τους –εύλογα- επικρατούν ως αιτίες του φόβου και του άγχους πολλών από εμάς – αν όχι όλων.
Από την άλλη πλευρά -και πέραν του οξύμωρου σχήματος «η ζωή συνεχίζεται», που αν και αποτελεί πραγματικότητα, αντηχεί τόσο τολμηρά στα αυτιά μας- «αυτός δεν είναι ο ρόλος της τέχνης, να καταγράφει δηλαδή την ζωή; Ναι αλλά ο καλλιτέχνης εκτός από το να αποτυπώνει την πραγματικότητα, μπορεί ενίοτε να επινοεί την δική του: ‘Έχεις πινέλα και χρώματα. Ζωγράφισε τον κόσμο και μπες μέσα’ (Ν.Καζαντζάκης).» Έτσι λοιπόν αναρωτήθηκα, αν εγώ, επισκεπτόμενη αυτές τις εκθέσεις, μπόρεσα πραγματικά να δω μέσα μου κάτι αλλιώς.
Και μπόρεσα. Η τέχνη αποτελεί καταφύγιο. Αλλά δεν αποτελεί μονάχα καταφύγιο. Αποτελεί και σωτήρια λέμβο. Πόσο και πόσα θα άλλαζαν μέσα σε όλους από εμάς αν εντάσσαμε την τέχνη στην καθημερινότητα μας; Κι αυτό, όχι με την έννοια κάποιας «ανώτερης καλλιέργειας» και «κουλτούρας», αλλά λόγω των ερεθισμάτων που αποτυπώνονται πάνω μας μέσω της παρατήρησης, των ερεθισμάτων που αργά, εσωτερικά, αρχίζουν να επιδρούν στην σκέψη μας, στην ψυχή μας…
Παρακάτω θα σχολιαστούν συνοπτικά 2 εκθέσεις ζωγραφικής, η μία εκ των οποίων (η 1η), σήμερα ολοκληρώνει το ταξίδι της γι’αυτό και η επίσκεψη όσων τo επιθυμήσουν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί εγκαίρως! Δική μου παράλειψη η μη έγκαιρη ενημέρωση.
1. Βασίλης Πέρρος – «Εν οίκω»
Η ατομική αυτή έκθεση που φιλοξενείται στην Γκαλερί Σκουφά (Σκουφά 4, Κολωνάκι, 10673) από 17/2 έως και σήμερα 12/3 (ανοιχτά έως τις 15.30), αποτυπώνει με έναν αληθινά μοναδικό «ευαίσθητο ρεαλισμό», αυτό που φανερώνεται και από τον τίτλο της : τον οίκο, το σπίτι –ως ανθρώπινη κατασκευή- και ενώ –όπως αναφέρει ο δημιουργός της έκθεσης- εκκίνησε το ταξίδι προς την αποτύπωση αυτή έχοντας κατά νου την προστατευτική αγκαλιά και θαλπωρή με την οποία συνδέουμε νοητά το σπίτι (μας), με αφορμή την πανδημία και τις ολοκληρωτικές μεταβολές που εισέβαλλαν βίαια στην καθημερινότητα μας, η ιδέα αυτή για τον οίκο κάπως ανατράπηκε. Παραμορφώθηκε θα έλεγε κανείς, από αγκαλιά θαλπωρής, σε μία ασφυκτική και περιοριστική αγκαλιά, που αντηχούσε τον φόβο και την εσωστρέφεια που βίωσε ο κόσμος, μαχόμενος απέναντι σε τόσα –αλήθεια- μέτωπα : το άγνωστο, τον άλλον άνθρωπο, την ανία, τελικώς τον εαυτό του.
Έτσι, βλέπουμε πίνακες που ηχούν απογοήτευση, απορία, απροθυμία, εκούσα αφέλεια, λήθη, μέσα από τις στιγμές και τις εκφράσεις των μορφών που αναπαριστούν με ανεπανάληπτο τρόπο αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη που βίωσε ο κόσμος σε συνδυασμό με την εξάρτηση από τον διαδικτυακό/ψηφιακό κόσμο που βρίσκεται στο απόγειο της (;) .
Ο ρεαλισμός λοιπόν εξηγείται αδιαμφισβήτητα. Όσον αφορά όμως την ευαισθησία, («ευαίσθητος ρεαλισμός»), όπως αποκαλύπτεται στο έργο “Exit” , o καλλιτέχνης εκμυστηρευεται μέσα από τα έργα του αυτό που πάγια αποτελεί το ζητούμενο των καιρών (και των δικών μας) : την αισιοδοξία, που προκύπτει/γεννάται μέσα από την πίστη στο παιδί, την φυγή και την φαντασία.
«Exit» (λάδι σε ντεκουπαρισμένο καμβά).
Ξεκινώντας δηλαδή από χαμηλά και κατευθύνοντας το βλέμμα μας προς την κορυφή, βλέπουμε την ευαισθησία μέσα από την παιδική ελπίδα να ανοίγει χαραμάδες φωτός, ενώ στην κορυφή, η ανάγκη, η φυγή.
Λοιπά έργα από την έκθεση :
2. Πένη Μαναβή – Flora Mirabilis
Η ανάδειξη της «θαυμαστής ανθολογίας/χλωρίδας» αποτυπώνεται απο την Πένη Μαναβή σε όλες της τις εκφάνσεις: η ζωή, ο θάνατος στην φύση, τυλίγονται από χρώμα σε ένα ταξίδι αφαιρετικό – από εκείνα που η φαντασία επιτρέπεται και με το παραπάνω να διαφύγει της πραγματικότητας. Παρατηρούμε το πρώτο σπίτι του ανθρώπου –την φύση- από ένα περίτεχνο πρίσμα συνδυαστικής τεχνικής. Και σε αυτή την έκθεση συναντάμε τον ρεαλισμό –τον μαρασμό- αλλά και το ανεκπλήρωτο, το ονειρικό, για κάθε φαντασία μοναδικό τοπίο, αυτό που μπορεί να εκπληρώνει τις δικές μας νοητικές αναπαραστάσεις μέσα από έντονα ζωντανά χρώματα.
Ένα ταξίδι διαφορετικό, που μας ακινητοποιεί για λίγο στον χρόνο, μας προβληματίζει για την ουσία του κόσμου που συναντάται στην φύση και μας βοηθά να αποστρέψουμε –έστω για λίγο- το βλέμμα μας από οποιαδήποτε «ψηφιακή πραγματικότητα» και να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά, στην καλά κρυμμένη ζωή, την πραγματικά ζωντανή, που δεν είναι διόλου στατική, μα διαρκής, δυναμική. Η έκθεση φιλοξενείται στην Art Appel Gallery (Νεοφύτου Βάμβα 5, Αθήνα) από 22/2 έως 19/3.
Δύο εκθέσεις για τις οποίες έχουν ήδη και θα μπορούσαν να συνεχίσουν να γράφονται πολλά. Μην τις χάσετε! Μην χάσετε την επαφή με την τέχνη, μην χάσετε την επαφή με τον εσωτερικό σας κόσμο.
