Έχουμε σκεφτεί άραγε γιατί τόση αποστροφή, τόσο μένος προς τις ελληνικές σειρές;
Η δεκαετία της βαθιάς οικονομικής κρίσης που βυθίστηκε η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη τη βιομηχανία της τηλεόρασης. Η έλλειψη μιας υγιούς οικονομικής ρευστότητας των καναλιών τα ανάγκασε να στραφούν στην αγορά έτοιμων παραγωγών, χαμηλού προϋπολογισμού, με σενάριο και ερμηνείες κατώτερης ποιότητας. Την ίδια εποχή παγκοσμίως σημειώνεται μια ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός αυτό, έστρεψε το ενδιαφέρον, του τηλεοπτικού – κυρίως νεανικού – κοινού, προς καλύτερες και ποιοτικότερες παραγωγές, που δεδομένων των συνθηκών δεν μπορούσε να βρει στην Ελλάδα.
Και εγένετο… ”Netflix”
Είναι γεγονός πως μας δόθηκε η δυνατότητα να παρακολουθούμε ξένες παραγωγές είτε μέσω των δορυφορικών καναλιών είτε μέσω των τάμπλετ, των υπολογιστών είτε απλώς του κινητού μας. Έτσι, σαν απο μηχανής θεός εμφανίστηκε το περίφημο ”Netflix”, που με την πληθώρα ξένων ταινιών και σειρών, μας κατέστησε δέσμιούς του και μας έκανε να εμποτιστούμε με την πεποίθηση πως παρακολουθώντας τες ανελλιπώς, θα βρισκόμασταν σίγουρα σε μια πλεονεκτικότερη θέση από πλευράς γνώσεων πάνω στην έβδομη τέχνη, αλλά και ως ειδήμονες σε σχετικές συζητήσεις, δημιουργώντας μας, αποστροφή σε οτιδήποτε ελληνικό.
Αυτό σημαίνει ότι όλες συλλήβδην οι ξένες παραγωγές είναι ανάξιες λόγου;
Φυσικά, δεν τίθεται προς αμφισβήτηση πως αρκετές ξένες παραγωγές είναι πράγματι αριστουργήματα και άξιες επευφημιών, όμως αυτό δεν πρέπει να ακυρώνει αυτομάτως οποιαδήποτε ελληνική προσπάθεια, χωρίς να της δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για να αποδείξει την αξία της. Αδιαμφισβήτητα πολλές φορές, ελληνικές παραγωγές έχουν αποδειχθεί απλώς κατασπατάληση χρόνου, τόσο για το κοινό, όσο και για τους ηθοποιούς και για όλους όσοι εργάστηκαν σε ένα εγχείρημα, που από όλες τις απόψεις υστερούσε και δεν είχε τις περγαμηνές να αποφέρει ένα ολοκληρωμένο και αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Ωστόσο, το «προνόμιο» στην αποτυχία δεν το έχει μόνο η Ελλάδα, αλλά και πολυάριθμες σειρές και ταινίες χολιγουντιανής παραγωγής, που διακρίνονται για τα σκηνικά, τις επικίνδυνες σκηνές, το καλομελετημένο σενάριο και τις αξιοθαύμαστες ερμηνείες.
Μήπως η πολυετής οικονομική κρίση αφήσε τόσο ανεξίτηλα σημάδια και φοβίες, για να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μας ξανά στις ελληνικές προσπάθειες;
Για αρκετά χρόνια επικρατούσε ως κοινός τόπος πως το ελληνικό κοινό έχει τις παραγωγές που του αξίζουν, γι’ αυτό και στράφηκε αλλού, για να αποβάλει αυτή τη «ρετσινιά» από πάνω του, μήπως βρει πραγματικά αυτό που του αξίζει. Μπορώ να ομολογήσω σε αυτό το σημείο ότι η απαξίωση αυτή προς οτιδήποτε υποδαυλίζει τη καλλιτεχνική, ποιοτική δημιουργία δείχνει την αξία του ελληνικού κοινού και την ικανότητα κριτικής σκέψης που διαθέτει και φυσικά είναι προς τιμή του. Παρ’ όλα αυτά παρακολουθώ με λύπη πως πλέον προσπερνά – και κυρίως οι νέοι – το προγενέστερο στάδιο της απόρριψης, δηλαδή την αξιολόγηση και καταφεύγει άκριτα απευθείας σε αυτή.
Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα, με παραδείγματα, τη φετινή χρονιά η τηλεόραση παρουσίασε δυο εξαίσιες σειρές τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι», που απέσπασαν πολύ καλές κριτικές. Εκτός από σενάριο, υποκριτικές ικανότητες και σκηνικά, είχαν διδακτικό περιεχόμενο, στηριζόμενο σε πραγματικά – μελανά – γεγονότα της ελληνικής ιστορίας, φέρνοντάς μας σε επαφή με παλαιότερα ήθη, έθιμα και συνήθειες.
Είναι άραγε γεγονός ότι επανεγκαινιάζεται μια περίοδος υψηλών κινηματογραφικών προδιαγραφών;
Το αφήνω στη κρίση σας, γιατί αξίζει να το ερευνήσετε, πριν βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
