Οι Εύζωνες πραγματοποιούν δυνατό χτύπημα των ποδιών κατά τον βηματισμό τους για να ακούν οι πρόγονοί μας ότι είμαστε ζωντανοί και ελεύθεροι. Για να ακούν οι άγνωστοι νεκροί του Έθνους μας.
Με αυτόν τον τρόπο δοξάζουν όσους θυσιάστηκαν για να είναι η Ελλάδα ελεύθερη, για να κυματίζει περήφανα η Ελληνική σημαία. Όπως είχε πει ο Τάσος Λειβαδίτης «Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων. Εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας»
Την 28η Οκτωβρίου τιμούμε τους ήρωες που αγωνιστήκαν και θυσιάστηκαν στο έπος του 1940. Γιορτάζουμε το μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ του Ελληνικού λαού απέναντι σε Φασιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα. Η άρνηση του Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι ήταν στην πραγματικότητα απόρροια της επιθυμίας του ελληνικού λαού να πολεμήσει απέναντι στον ολοκληρωτισμό και να μην αφήσει κανέναν να του στερήσει την ελευθερία του. Γιατί για μας τους Έλληνες η ελευθερία είναι ένα ιδανικό για το οποίο έχουμε αγωνιστεί μέσα στους αιώνες. Είναι αδιαπραγμάτευτη η ελευθερία μας.
Γι’ αυτό και ο Μεταξάς, επηρεασμένος από τον Ελληνικό λαό απάντησε στο τελεσίγραφο των Ιταλών με την γνωστή φράση «Alors, c’est la guerre» (Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο). Ο Σεφέρης λίγο καιρό μετά το ΟΧΙ είχε αναφέρει ότι μετά την απάντηση που έδωσε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβή, μόνο τότε πράγματι ολόκληρος ο λαός ήταν μαζί του, χωρίς όμως να μπορεί να αντιληφθεί ο Δικτάτορας ότι το γεγονός αυτό δεν επικύρωνε, αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου, δηλαδή το καθεστώς του.
Το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα είχε εκφραστεί. Ο ελληνικός λαός αρνήθηκε την υποταγή!
Οι αγώνες των Ελλήνων στα βουνά και στα υψώματα της Ηπείρου απέδειξαν την γενναιότητα και την αυταπάρνηση που ένιωθε ο λαός. Ενδεικτικά ο Ιταλός Στρατηγός, Κάρλος Ρόσι, είχε εκφράσει την αδυναμία να καταλάβει κομβικά σημεία ο ιταλικός στρατός εξαιτίας της μαχητικότητας των Ελλήνων, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «αφ’ ετέρου η αγρία αντίστασις την οποία προέβαλε ο εχθρός επί του υψώματος των 1.090 μ. (σημ. της Ψηλοράχης), εις το οποίον το πεζικόν δεν εδυνήθη να φθάσει». Οι Έλληνες όμως όχι μόνο κατάφεραν να αντισταθούν και να απωθήσουν τον εχθρικό στρατό, αλλά άρχισαν να προελαύνουν προς την Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο σημειώνοντας τεράστιες νίκες.
Αυτές οι νίκες ήρθαν με τον ελληνικό λαό να είναι ενωμένος, έχοντας αφήσει τις διαφορές του στην άκρη. Οι Έλληνες είχαν συνασπιστεί με ομοψυχία και ενθουσιασμό με σκοπό την εκπλήρωση του υπέρτατου καθήκοντος προάσπισης της ελευθερίας και της πατρίδας. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει ποτέ τον πόλεμο, ο ελληνικός λαός δεν είναι πολεμοχαρής, αλλά πάντοτε απαντά δυναμικά και αποφαστιστικά σε όποιον τον απειλήσει. Το Έπος του 1940 το αποδεικνύει αυτό.
Είναι καθήκον μας να θυμόμαστε και να δοξάζουμε τους πεσόντες για την ελευθερία μας. Το Ελληνικό Έπος αναγνωρίστηκε από σύσσωμη την Διεθνή Κοινότητα και η γενναιότητα των Ελλήνων πέρασε με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ο τουρκικός τύπος της εποχής δημοσίευε άρθρα με εγκωμιαστικούς τίτλους για την Ελλάδα (Π.χ «Εύγε στην Ελλάδα») και μιλούσε με θαυμασμό για την αυταπάρνηση της γείτονος χώρας, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Το ηρωικό ελληνικό έθνος που ζώστηκε τα όπλα χωρίς κανένα δισταγμό, για να υπερασπιστεί την πατρίδα εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού, έχει αναμφισβήτητα προκαλέσει συμπάθεια και αγάπη σε κάθε γωνιά της υφηλίου».
Ογδονταένα χρόνια μετά τα ηρωικά κατορθώματα του 1940 οι Έλληνες χρειάζεται να είναι ενωμένοι. Όσο ουτοπικό και αν ακούγεται το παρελθόν μας δείχνει ότι σαν λαός ενωμένοι μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο και να συμβάλουμε στην εξέλιξη του τόπου μας. Χρόνια πολλά σε όλους! Ζήτω η Ελλάδα!
Πηγή εικόνας: past in color – Χρώμα στο Παρελθόν
