Σήμερα τα ξημερώματα γράφτηκε ιστορία και μαζί με αυτήν θα ακολουθήσουν (μάλλον) οι γραφικότατες σκέψεις ενός κύκλου που μόλις έκλεισε.
Πέντε χρονιά πριν, μακριά από οικογένεια, σπίτι και κοπέλα των ονείρων, αποφάσισα να πάω στην ξενιτιά για τις σπουδές μου. Δύσκολο κλίμα, μεγάλες απαιτήσεις αλλά πάνω από όλα έλλειψη πάθους. Είναι άλλωστε η αρχή και το τέλος σε οποιαδήποτε μορφή βήματος η ζωή μας ξεπροβάλλει. Εκμεταλλευόμενος την δίωρη διάφορα ώρας, μονός, με ακουστικά στην 24ωρη βιβλιοθήκη, προσπαθούσα κάθε εβδομάδα να ολοκληρώσω άλλη μια ακαταλαβίστικη εργασία.
Θα με περάσετε για τρελό, αλλά η παρέα του αγώνα, των στατιστικών και της κάθε φάσης που το πρόσωπο της ημέρας μου παρουσίαζε, ήταν μια τεραστία παρέα. Η χαρά μου στην σχόλη συμβάδιζε με την νίκη, όπως και η χαμηλή μου επίδοση με μια απρόσμενη ήττα. Θα μου πείτε εγώ έχω ολόκληρο πτυχίο μπροστά μου και ασχολούμαι με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες κάποιου άγνωστου. Θα σας απαντήσω χωρίς δεύτερη σκέψη «ΝΑΙ».
Ο κόσμος δυσκολεύεται να χαρεί με κάτι που συμβαίνει μακριά του, όταν στο δωμάτιό του επικρατεί σιωπή. Τρομάζει από το διαφορετικό, από το αντίθετο, από αυτό που πιστεύει ότι δεν θα υπάρξει στην κατοχή του ποτέ. Τα συμπτώματα θέλετε να τα ονομάσετε ρατσισμό, εγωισμό, κακία, μιζέρια; Δεν θέλω να πέσω τόσο βαθιά.
Θέλω όμως να αναφέρω αυτό που έμαθα σχετικά με αυτήν την θεωρία παραπάνω. Δεν θα υπήρχε τίποτα από τα προηγούμενα, αν όλα τα χρώματα ήταν ταυτόχρονα διαφορετικά αλλά «ίδια». Αν όλοι είχαμε μάτια να κοιτάξουμε την προσπάθεια, το πάθος και την καλοσύνη τυλιγμένη στην θέληση, τότε οι επιτυχίες θα έφερναν χαρά και οι αποτυχίες επιτυχίες.
Πάντα πετυχαίνουμε όλοι μαζί, είτε αυτό σημαίνει ότι ο Γιάννης θα κατακτήσει τον μπασκετικό κόσμο και εμείς θα γεμίσουμε σκέψεις και σχόλια γεμάτα ανθρωπιά, είτε αυτό σημαίνει ότι ο κάθε Γιάννης θα αγαπήσει την διαφορετικότητα του και εμείς θα την αγκαλιάσουμε, είτε το ότι στο τέλος θα καταλάβουμε ότι μέσα από την κάθε οικογένεια μπορεί να υπάρξει πάντα μια μεγαλύτερη.
Για όσους πιστεύουν ότι ο Γιάννης δεν είχε τίποτα και τα κατέκτησε όλα, μάλλον ξεχνούν την οικογένεια, την καλοσύνη και τα όνειρα που είχε πάντα.
Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν ότι πηρά το πτυχίο χάρηκα πολύ, όχι όμως όσο σήμερα. Η χαρά του άλλου πάντα θα σε προετοιμάζει εσωτερικά για κάτι μεγαλύτερο και σίγα σιγά για την ιδία την ζωή.
Πηγή εικόνας: The Ringer.com
