Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας με πολύ άγχος. Ακόμη να χωνέψεις την επιστροφή από τις διακοπές και η αφόρητη ζέστη στην πόλη σε κάνει να νυστάζεις, ενώ η εξεταστική σε αναγκάζει να μπεις πάλι στη ρουτίνα της φοιτητικής ζωής. Και να μην διαβάζεις, μία πίεση την έχεις για τα μαθήματα που χρωστάς.

Ένα μήνυμα ενός φίλου μου με βρίσκει ξαπλωμένο, να χαζεύω βιντεάκια. «Θα γίνει προβολή ταινίας του μικρού πρίγκιπα, θα βάψω θεματικά το αμφιθέατρο, σε χρειάζομαι να γυρίσεις μερικά πλάνα, αλλά και να βοηθήσεις αργότερα με τα παιδάκια που θα ζωγραφίσουν και αυτά. Φέρε και άτομα». Μα καλά θα βάλει παιδάκια να βάψουν με σπρέι; «Ακούγεται τέλειο ρε, μέσα προφανώς, θα φέρω και άτομα».

 

Οι μέρες περνάνε, οι τοίχοι αρχίζουν και ζωντανεύουν, σχεδόν όλα είναι έτοιμα για την μεγάλη προβολή. Μεγάλη είχε γίνει λόγω της προσπάθειας που είχε καταβάλει ο φίλος μου, τουλάχιστον εγώ έτσι το έβλεπα και ενθουσιαζόμουν.

 

Τα ηχεία μπαίνουν, τα φώτα ανοίγουν, οι φίλοι μου έρχονται. Έχουμε φτιάξει ήδη για στένσιλ (σχέδια πάνω σε χαρτόνι που τα πατάς πάνω στον τοίχο και βάφεις πάνω τους, ούτε εγώ ήξερα τι είναι) κάποια αστέρια και ένα φεγγάρι. Οι πόρτες ανοίγουν στις 8 και παιδάκια ξεχύνονται στην σκηνή. Μας πλησιάζουν με μεγάλη περιέργεια και η εμπειρία ξεκινάει. Το πλάνο ήταν να βάφουν με ρολό για να μη λερωθούν, αλλά μετά από λίγο ήταν βαρετό ακόμη και για μας, οπότε χρησιμοποιήσαμε τα σπρέι. Ναι, λερωθήκαμε. Ναι, ήταν επικίνδυνο για τα παιδιά. Ωστόσο ακόμη και στην ατυχία, τα παιδιά το έβρισκαν ως παιχνίδι και η διασκέδαση δεν τελείωνε ποτέ. Ακόμη και όταν δεν είχαν τη δύναμη να πατήσουν τη βαλβίδα, για να βγει το χρώμα, πείσμωναν και δεν τα παρατούσαν, μέχρι να τα καταφέρουν, έστω και με βοήθεια. Αν το σχέδιο δεν πετύχαινε, χρησιμοποιούσαν τη φαντασία τους είτε για να μοιάζει με κάτι διαφορετικό είτε έπαιρναν την έξτρα μπογιά και σχημάτιζαν κάτι άλλο.

 

Φώτα κλειστά, ήρθε η ώρα για την προβολή της ταινίας. Δεν την είχα ξαναδεί, και εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω αν ήθελα κιόλας, δεν την είχα ακουστά (και λάθος μου). Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είναι παιδικό και πιθανότερα θα βαρεθώ. Όχι μόνο την είδα και συγκινήθηκα, αλλά προτείνω να τη δουν όλοι.

Τη δεύτερη μέρα είχα βάλει ακόμη και τη μητέρα μου να φτιάξει στένσιλ, η οποία το έκανε με μεγάλη χαρά, μετά τις περιγραφές που της έκανα. Είχαμε μεγαλύτερη ποικιλία σχημάτων, έτσι ώστε τα παιδιά να έχουν περισσότερες επιλογές. Όχι μόνο για τα παιδιά, ακόμη και εμείς πριν έρθει η «νεολαία», θέλαμε να δοκιμάσουμε με ανυπομονησία τα σχέδια στους τοίχους. «Μαμά, κοιτά τι έφτιαξα!» ή «θα δώσετε και στο φίλο μου γάντια να ζωγραφίσει;», γέμισαν γρήγορα την ατμόσφαιρα.

Συμπερασματικά, το να βλέπεις μια εικόνα, να γυρνάς το κεφάλι σου δεξιά ή αριστερά και να βλέπεις την ίδια εικόνα, που ζωγράφισες εσύ ο ίδιος πριν λίγο, σίγουρα είναι κάτι ιδιαίτερο. Ειδικά αν είσαι παιδί. Ίσως είμαι υπερβολικός, αλλά έτσι το βίωσα και εγώ. Και όχι μόνο εγώ, οι χαρούμενες φωνές των παιδιών κατά τη διάρκεια της ταινίας ότι βλέπουν στον τοίχο να ζωντανεύει η ταινία ταυτιζόντουσαν με τις σκέψεις μου. Όλη αυτή η ανέμελη διάθεση, τα παρδαλά χρώματα, με έκαναν να νιώσω πάλι μικρό παιδί. Αχιλλέα, συγχαρητήρια. Αν ήθελες οι μικροί να ονειρευτούν και οι μεγάλοι να θυμηθούν, το κατάφερες.