Άρθρο της εξωτερικής συνεργάτιδος, Αναστασίας Μελέτη,
Ποιος φταίει άραγε; Είναι ο λαός που πραγματικά θέλει να πραγματοποιηθεί ένας πόλεμος ή οι πολιτικοί αρχηγοί; Γιατί φτάνουμε σε μια κατάσταση που ξεκληρίζονται οικογένειες και μένουν άνθρωποι αβοήθητοι και χωρίς στέγη;
24 Φεβρουαρίου, ώρα 12.55 και βρισκόμαστε σε μία αίθουσα σε ένα γνωστό βρετανικό πανεπιστήμιο. Ήρθε η ώρα για το μάθημα της Ασφάλειας στην Κεντρική Ευρώπη, όμως όλοι ήξεραν πως αυτή η μέρα θα ήταν διαφορετική. Γιατί; Γιατί πριν λίγες ώρες είχε μόλις πραγματοποιηθεί η εισβολή του ρωσικού στρατού στα ουκρανικά εδάφη. Επικρατεί σιωπή. Η απόλυτη σιωπή.
Ξαφνικά ακούγονται κλάματα και γυρνούν όλοι να κοιτάξουν την κοπέλα, που κλαίει απαρηγόρητη. «Είμαι από τη Ρωσία και αυτό που συμβαίνει από το πρωί πραγματικά δεν το αντέχω. Με έχουν σταματήσει στο δρόμο προς την αίθουσα όσοι ξέρουν ότι είμαι από τη Ρωσία και με κατηγορούν ότι αυτή τη στιγμή σκοτώνουμε ανθρώπους και είμαστε αγριάνθρωποι, χωρίς ενσυναίσθηση και αγάπη. Με κατηγορούν κι εμένα μαζί, γιατί απλώς τυχαίνει να κατάγομαι από αυτή τη χώρα και να έχω τη ρωσική υπηκοότητα».
Συνεχίζοντας μας λέει, «αλλά ξεχνούν πως ο Πούτιν δεν ρώτησε κανένα μας. Ξεχνούν πως πολλές φορές ενεργεί αυτόνομα και οριακά δικτατορικά. Και αν με ρωτάτε, ναι αγαπώ τη χώρα μου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συμφωνώ με όλα όσα κάνουν οι άνθρωποί μας. Κάποια πράγματα είναι διαφορετικά και η αγάπη προς τη χώρα είναι διαφορετική από την αγάπη προς την κυβέρνηση. Οι Ουκρανοί είναι αδέρφια μας και είναι ο πιο κοντινός μας – ιδεολογικά και μη – λαός στον κόσμο. Σταματήστε να με κατηγορείτε και ας βοηθήσουμε όπως μπορούμε».
Σιωπή. Κοιτάζεται με την Ουκρανή συμφοιτήτρια και ξεσπούν και οι δύο σε κλάματα. «Οι γονείς μου αυτή τη στιγμή κρύβονται σε καταφύγια και στο μετρό και δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ. Έχω φοβηθεί πάρα πολύ και με τρομάζει περισσότερο ότι δεν μπορώ να πάω και πως αν πάω πρέπει να σταθμίσω τη ζωή μου με το πόσο ανάγκη με έχει η οικογένειά μου αυτή τη στιγμή. Ελπίζω να τους ξαναδώ».
Σηκώθηκε από τη θέση της και αγκαλιάστηκε με την κοπέλα από τη Ρωσία και αυτή ήταν η πιο ηχηρή εικόνα. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει πόλεμος μεταξύ των λαών, αλλά μεταξύ των πολιτικών αρχηγών και των κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι μεν αναγκάζονται να υπακούσουν και οι δε αναγκάζονται να αμυνθούν προκειμένου να προστατέψουν τους συμπολίτες τους.
Όταν έγινε η εισβολή το πρωί της Πέμπτης, ο Πούτιν θεώρησε ότι με τα πολλαπλά και ταυτόχρονα χτυπήματα σε διαφορετικές περιοχές της Ουκρανίας, η Ουκρανία θα καταρρεύσει και θα παραδοθεί σε εκείνον. Παρόλα αυτά, όπως αποδείχτηκε οι ουκρανικές δυνάμεις συνέχισαν να μάχονται σταθερά έναντι του ρωσικού στρατού, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί και ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά λόγω της μεγαλύτερης εμβέλειας της Ρωσίας, υπέρτερος. Έτσι, παρατηρούμε πως υπάρχει μια κατάσταση αναγκαίας αντίδρασης απέναντι στη δράση, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι η επιθυμητή έκβαση για τους λαούς, οι οποίοι βρίσκονται σε μια θέση που αναγκάζονται να διαιωνίσουν μια κατάσταση.
Μια ακόμη ένδειξη ότι οι υπήκοοι και των δύο χωρών δεν επιθυμούν τον πόλεμο, είναι οι πορείες κατά του πολέμου που πραγματοποιήθηκαν σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας. Πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους συνελήφθησαν, αλλά αυτό δεν τους σταμάτησε. Γίνεται αντιληπτό πως οι φιλοδοξίες πολιτικών αρχηγών οδηγούν σε καταστάσεις που είναι επικίνδυνες για την ανθρωπότητητα. Η μάχη για την Ουκρανία βρίσκεται στο σήμερα και ο Πούτιν μας θυμίζει πως χρειάζεται αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα για να καταφέρουμε να βρεθεί αυτή η μάχη στο χθες και να αποτελούν όλα πια ένα πικρό παρελθόν.
Κυρίως όμως, να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας τις αξίες της ειρήνης και του σεβασμού.
