Category is…POSE!!! 10,10,10,10 Across the board!!!
Η σειρά άρχισε την πρώτη του προβολή μέσα από το αμερικάνικο κανάλι FX και απέκτησε αμέσως το φανατικό του κοινό. Αποτελείται μέχρι στιγμής από δύο σεζόν και ετοιμάζετέ να προβληθεί και η τρίτη και τελευταία σεζόν αυτόν τον χρόνο. Στην πρώτη σεζόν έχουμε οχτώ επεισόδια της μίας ώρας, και στην δεύτερη δέκα. Η ιστορία διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη κάπου στης δεκαετίας του ’80, όπου το AIDS – HIV εξαπλώνεται kai μολύνει ανεξέλεγκτα τον κόσμο και η LGBTQ κοινότητα βρίσκεται σε πλήρη κρίση. Το Pose έδωσε την ευκαιρία σε μέλη της queer κοινότητας να εκφραστούν, τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τις κάμερες στην δημιουργία μίας μοναδικής σειράς, που έχει να προσφέρει στο κοινό της μια οπτική της κοινωνίας, έτσι όπως τα queer άτομα την βίωσαν. Οι δημιουργοί Ryan Murphy και Brad Falchuk, έδωσαν την σκυτάλη και άφησαν τις trans σεναριογράφους Our Lady J (Transparent) και Janet Mock (συγγραφέας που έκανε το ντεμπούτο της στο Pose) να έχουν τον πλήρη έλεγχο για το πώς θα διηγηθούν την ιστορία. Μέσα σε αυτήν την θλιβερή μαυρίλα, η κουλτούρα του ballroom και του voguing έρχεται να μας παρουσιάσει την επαναστατική πραγματικότητα, προσθέτοντας λάμψη, γνώση και attitude στην μέχρι τότε υποκουλτούρα της κοινωνικής queer κοινότητας.
Και καταλήγουμε με αυτόν τον τρόπο σε μια απο τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών, μέσα απο ένα πρωτότυπο σενάριο, με χιλίαδες μηνύματα και ερωτήματα που θα έπρεπε να έχουμε λύσει τόσο ως κοινωνίαα όλα αυτά τα χρόνια αλλά και σε προσωπικό επίπεδο για την αποδοχή του διαφορετικού.Η σειρά βγήκε το 2018 και μέχρι στιγμής έχει λάβει αρκετά βραβεία, όπως το Outstanding Lead Actor in a Drama Series για τον Billy Porter, το Gold Derby Awards for a Drama Series και πολλές άλλες διακρίσεις μέσω των υποψηφίων της.
Πηγή φωτoγραφίας: Orlando Weekly
Εμβαθύνοντας τώρα στην πλοκή της σειράς, βασικό χαρακτηριστικό της, το οποίο γίνεται αντιληπτό από το πρώτο επεισόδιο, είναι η δυνατότητα να μας παρουσιάσει την αντιπαράθεση διαφόρων τμημάτων της ζωής και της κοινωνίας στη Νέα Υόρκη του 1987, με έμφαση στην Αφροαμερικάνικη και Λατινοαμερικάνικη LGBTQ υποκουλτούρα. Η πλήρης παρουσίαση του τρόπου ζωής των χαρακτήρων, δεν δείχνει καμία διάθεση να προσποιηθεί πως κάποια χαρακτηριστικά σημάδια του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στο σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλάξει για αυτούς τους ανθρώπους μέχρι σήμερα, και η προσπάθεια για ίση κοινωνική μεταχείριση ανακυκλώνεται στην υπόθεση της σειράς.
Όλοι οι ήρωες και ηρωίδες τρέχουν – για διαφορετικούς λόγους – μακριά από οικογένειες, στις οποίες δεν μοιάζουν πια να ανήκουν. Συγκεκριμένα η σειρά εστιάζει στην «κουλτούρα των χορών» (ballroom culture). Η «κουλτούρα των χορών» περιγράφει ένα είδος event που λάμβανε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνήθως τράνς άτομα ή drag queens συμμετείχαν σε πασαρέλες ανταγωνιστικά, με σκοπό να κερδίσουν ένα βραβείο και να εκπροσωπήσουν το «σπίτι» τους (Houses). Τα «σπίτια» ήταν εναλλακτικές οικογένειες, που αποτελούνταν συνήθως από LGBTQ άτομα και λειτουργούσαν ως ένα ασφαλές περιβάλλον, μέσα στο οποίο τα μέλη της οικογένειας αυτής θα μπορούσαν να είναι οι εαυτοί τους ελεύθερα. Έχει ως βάση του την οικογένεια και την κοινότητα, οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι με πρωτοτυπία και δεν επικεντρώνεται η ιστορία αποκλειστικά στο ότι είναι τρανς, αλλά στο γενικό πρόβλημα της μη αποδοχής τους στο κοινωνικό σύνολο. Οι σκηνές ballroom μας αφήνουν επίσης με κομμένη την ανάσα. Το έργο προσαρμόζει απόλυτα στην αισθητική του στα ύστερα 80s, όταν πλέον η ποπ μουσική είχε κυριαρχήσει και η Μαντόνα είχε αρχίσει να γίνεται ήδη ένα είδωλο. Δεν είναι τυχαίο που στο πρώτο κιόλας επεισόδιο ακούμε αναφορές στην βασίλισσα της ποπ, αλλά και γενικότερα στα 8 επεισόδια της σειράς ακούμε πολύ συχνά διάφορα χιτάκια της εποχής, καταλήγοντας στο θρυλικό για την τότε εποχή Vogue, το οποίο άλλαξε δραματικά την οπτική της κοινωνίας στα θέματα της διαφορετικότητας.
Πηγή φωτoγραφίας: Entertainment Weekly
Προφανώς κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως η σειρά αποφεύγει να δείξει τις δυσκολίες της εποχής, κυρίως σε ό,τι έχει σχέση με το AIDS, ενώ οι υπόλοιπες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένα μέλος της queer κοινότητας (και δυστυχώς δεν έχει βελτιωθεί η κατάσταση ιδιαίτερα μέχρι σήμερα) θίγονται και αυτές σαν θέμα. Ομοφοβία, τρανσοφοβία και η απόρριψη από το οικογενειακό περιβάλλον, ο ξυλοδαρμός και η πλήρης άγνοια του ιού AIDS, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της υπόθεσης, αλλά η σειρά δεν επικεντρώνεται μόνο σε αυτά. Οι ερωτικές σχέσεις ομοφυλόφιλων ανθρώπων, αποτυπώνουν την ρεαλιστική οπτική μέσω της καταπίεσης της έκφρασης των συναισθημάτων και το επαναλαμβανόμενο bullying που βιώνουν από την εκάστοτε κοινωνία.
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σειρές με κύριο τους χαρακτηριστικό τους λευκούς ηθοποιούς, ενώ σε δεύτερη μοίρα και πολλές φορές σε κλάσματα δευτερολέπτων, μικρές εμφανίσεις έγχρωμων καλλιτεχνών που θέλουν να προσφέρουν το δικό τους στίγμα στο έργο. Το Pose προσφέρει απλόχερα στο trans cast του τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ξεπερνά τα μέχρι τώρα στερεότυπα μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο. Μέσα από την παρούσα σειρά βλέπουμε την αναζήτηση της ελευθερίας τους, την διεκδίκηση της ταυτότητας τους, την πορεία για ένα καλύτερο και ίσο μέλλων ανάμεσα στους αφροαμερικάνους ομοφυλόφιλους trans και μολυσμένους από τον ιό του HIV, ανοίγοντάς νέους και αισιόδοξους δρόμους για την νέα γενιά μακριά από τον ρατσισμό σε ότι είναι διαφορετικό.
Ο 2ος κύκλος της σειράς συνέχισε τον λεπτό του χορό ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, τη ζωή και τον θάνατο, τη σκληρή πραγματικότητα και το γκλάμουρ του runway, κρατώντας μια αξιοθαύμαστη και αρκετά σπάνια για τον Murphy ισορροπία μεταξύ τους. Μέχρι στιγμής, η σειρά μας έχει προσφέρει απλόχερα το θέαμα, την ευαισθητοποίηση και την πρόληψη του ιού AIDS, την απαιτούμενη γνώση γύρω από την queer κοινότητα, αλλά και την καλλιέργεια και τον σεβασμό απέναντι στο διαφορετικό.
Στα αρνητικά της σειράς δεν έχω να αναφέρω και πολλά, παρά μόνο το γεγονός ότι από την στιγμή που οι δημιουργοί αποφάσισαν να ακολουθήσουν ευλαβικά το ντοκιμαντέρ ‘Paris is Burning’, το οποίο κινείται μέσω μιας πιο χαλαρής πλοκής, θα έπρεπε αντίστοιχα να κινηθούν και για τη δημιουργία του Pose, μόνο που έτσι αυτό θα έχανε την αυθεντικότητα του. Ενώ στο ντοκιμαντέρ δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη – σημαντική πλοκή, σε μια σειρά μυθοπλασίας θα έπρεπε να υπήρχε μία πιο συμπαγής πλοκή, αντί της πολύ χαλαρής που προκύπτει σαν αποτέλεσμα. Με αυτόν τον τρόπο καταλήγουμε σε μεγάλης διάρκειας επεισόδια, με τα δύο πρώτα μάλιστα να ξεπερνούν την 1 ώρα και τα υπόλοιπα να την πλησιάζουν. Έτσι τα επεισόδια φτάνουν στο σημείο πολλές φορές να μην έχουν κάτι άλλο να πουν, πέρα από αυτά που έχουν δείξει ήδη.
Γενικά πιστεύω ότι στην σειρά αυτή αξίζει να αφιερώσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο και να αφήσουμε το μυαλό μας να δεκτεί το διαφορετικό και φυσικά να γνωρίσει έναν άγνωστο κόσμο, που παλεύει για την επιβίωσή του μέσα στα χρόνια. Η σειρά αναφέρεται σε κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τόσα χρόνια στις τηλεοράσεις και στον κινηματογράφο. Μιλάει για μια κοινωνία ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν να είναι οι εαυτοί τους, μέσα σε έναν κόσμο που δεν τους το επέτρεπε. Είναι γεμάτη ενέργεια, πάθος, τραγωδία, θρίαμβο και πολύχρωμα και εκθαμβωτικά show. Καταφέρνει να ντύνει τη δυστυχία και την περιθωριοποίηση με την τελευταία λέξη της μόδας. Της φοράει μία υπέροχη περούκα, γραμμωμένους μυς και τη βγάζει έξω για χορό. Πολύ χορό. Γεμάτο ελπίδα και διαφορετικά όνειρα με κοινό παρονομαστή την αποδοχή. Με απλά λόγια, αποτελεί το περφόρμανς μιας ζωής.
