Η τουρκική προκλητικότητα βρίσκεται σε συνεχή κλιμάκωση, απειλώντας τη σταθερότητα και την ασφάλεια των Δυτικών κυβερνήσεων, με μια ροή αθέμιτων κινήσεων ως προς:  τα ζητήματα της Ανατολικής Μεσογείου, την εμπλοκή και οργάνωση τρομοκρατικών επιθέσεων στην προσπάθεια του ισλαμικού επεκτατισμού, την παρέμβαση στον συριακό και λιβυκό εμφύλιο, την εκμετάλλευση του προσφυγικού ζητήματος, καθώς και την παραβίαση του εμπάργκο όπλων. Οι ενέργειες της Άγκυρας έχουν οδηγήσει τα μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να αναθεωρήσουν την στρατηγική επιεικούς αντιμετώπισής τους προς την χώρα και οι συζητήσεις στους διπλωματικούς κύκλους τείνουν να φλερτάρουν με την αποπομπή της από την συμμαχία.

Απαραίτητη έχει καταστεί η ανάγκη για τη δημιουργία μηχανισμών επιβολής κυρώσεων κατά των ιδίων μελών του ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο μέχρι και σήμερα δεν διαθέτει.

Από την αρχή λειτουργίας της συμμαχίας, η Τουρκία χρησιμοποιεί το δικαίωμα της για βέτο και την αρχή ομοφωνίας, που είναι θεμελιώδης αρχή για τα μέλη, ώστε να μπλοκάρει διαδικασίες που δεν συμβαδίζουν με την πολιτική γραμμή της. Επιπλέον υπάρχει φανερή εκμετάλλευση των προνομίων που παρέχει το ΝΑΤΟ στα κράτη του, ανάλογα την περιστασιακή ανάγκη της χώρας. Οι  υποχρεώσεις της προς την συμμαχία, βέβαια, υφίστανται πλήρη καταπάτηση, καθώς η τουρκική κυβέρνηση γνωρίζει πως η Δύση δεν επιβάλλει δημόσια τις απόψεις της, ώστε να μην κινητοποιούνται έντονες αντιδράσεις, παρά ακολουθεί μια σταθερή πολιτική άσκησης πιέσεων.

Η αποχώρηση της Τουρκίας από τη συμμαχία σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την ιδανική λύση. Παρά το γεγονός πως το τελευταίο διάστημα το ΝΑΤΟ αμφισβητείται ως ανασταλτικός παράγοντας διενέξεων και υπάρχει μια εμφανής αποδυνάμωση του θεσμού, συγκροτεί μια μορφή δεσμού ανάμεσα στα μέλη του, η διακοπή του οποίου θα μπορούσε να αποβεί μοιραία σε μελλοντικές κινήσεις συμφερόντων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Άγκυρα έχει προβεί σε κινήσεις, οι οποίες καταπατούν μια πληθώρα δικαιωμάτων και δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη νέων προστριβών, βάση της πολιτικής οθωμανικού επεκτατισμού που ακολουθεί ο Ερντογάν.

Τελευταίες κύριες παραβιάσεις από την Τουρκική Κυβέρνηση

  • Δημιουργία προκλητικών επεισοδίων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με το πλοίο Oruc Reis, καταπατώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και παραβιάζοντας τους κανόνες της συμμαχίας για απαγόρευση επιθετικών κινήσεων ανάμεσα στα μέλη.
  • Υπογραφή του νομικά ανυπόστατου μνημονίου με την Λιβύη, για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο.
  • Εμπλοκή στην διαμάχη Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν.
  • Η κυβέρνηση Ερντογάν, διαπληκτίστηκε έντονα με τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν και δημιούργησε επεισόδιο σε γαλλική φρεγάτα κατά την διάρκεια αποστολής του ΝΑΤΟ.
  • Απείλησε για την χρήση του Βέτο βάση των συμφερόντων της, σχετικά με τις αμυντικές ενέργειες του ΝΑΤΟ στην Βαλτική και την Ανατολική Ευρώπη.
  • Η προκλητική αλλαγή της λειτουργίας του ιστορικού μνημείου της Αγίας Σοφίας, σε τζαμί.
  • Υπογραφή του Βορειοατλαντικού Συμφώνου με το Κρεμλίνο και αγορά των ρωσικών s-400, μια κίνηση που θίγει και απειλεί την ακεραιότητα του ΝΑΤΟ.

Οι συγκεκριμένες ενέργειες αποτελούν μόνο ένα δείγμα από μια μακροχρόνια σειρά παραβιάσεων των κοινών κανόνων της συμμαχίας. Η Άγκυρα κατά κύριο λόγο απειλεί την παγκόσμια σταθερότητα και το κύρος των θεσμών, κάτι το οποίο οδηγεί τις μεγαλύτερες κυβερνήσεις να εκφράσουν ανοιχτά την θέση τους και να ανασυνταχθούν, ώστε να δοθεί μια αποτελεσματική λύση και νουθεσία στην συμφεροντολογικά επιθετική διαγωγή της Τουρκίας.

Παρά την ανάγκη για την άμεση διευθέτηση του ζητήματος, την επιβολή των κατάλληλων ορίων και ελέγχου, γίνεται φανερή η αποφυγή της υπερβάλλουσας λύσης για αποπομπή της χώρας από τη συμμαχία. Σε αντίθετη περίπτωση κρίνεται ιδιαίτερα επίφοβη η συνεργασία – που έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται – της Άγκυρας με την ρωσική κυβέρνηση, για την κάλυψη των αναγκών σε πυρηνικό εξοπλισμό. Ένας τέτοιου είδους πολεμικός εφοδιασμός από την Τουρκία θα ωθούσε τις πολιτικό-στρατιωτικές εξελίξεις σε επικίνδυνα νερά εις βάρος της παγκόσμιας ασφάλειας. Το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ αποτελούν μέρος των δυνάμεων που θα επωφελούνταν από μια κίνηση σαν αυτή, καθώς θα αναβάθμιζαν άμεσα τις στρατιωτικές τους αποθήκες, με τα τρομοκρατικά και επιθετικά σενάρια να εμφανίζονται στο διπλωματικό προσκήνιο.

Σημαντικό γεγονός που θα επηρέαζε άμεσα τη χώρα μας, σε περίπτωση αποχώρησης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, είναι και η διάσπαση των τελευταίων νομικά καταγεγραμμένων δεσμών ή αλλιώς των δικλειδών ασφαλείας που έχουμε απέναντι στις ενέργειες της τουρκικής πολιτικής διεκδικήσεων. Πιο συγκεκριμένα, την παρούσα στιγμή οι παράνομες κινήσεις που εξαπολύονται στην Ανατολική Μεσόγειο, παραμένουν σε θεωρητικό επίπεδο μέσω των απειλών, χωρίς όμως να υπάρχει η δυνατότητα για πρακτική άσκηση τους, εφόσον κάτι τέτοιο αντιτάσσεται στους θεμελιώδεις κανόνες της συμμαχίας. Στο επίκεντρο της γενικής ανησυχίας από την Ε.Ε., προβλέπεται να παρουσιαστεί και το θέμα του προσφυγικού, καθώς ο Τούρκος Πρόεδρος δεν διστάζει να παραθέτει έντονες αναφορές για την αποστολή μεγάλου αριθμού προσφυγικών κυμάτων στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Οι κρίσεις ανάμεσα σε Άγκυρα και Αθήνα διευθετούνται σε διπλωματικές βάσεις, ακόμα και αν δεν υπάρχει ολοκληρωτική αποτελεσματικότητα. Το ΝΑΤΟ αποτελούσε ανέκαθεν σταθεροποιητικό παράγοντα για τις σχέσεις των κρατών μελών του, παρά τις υπαρκτές αδυναμίες του. Η επιθετική πολιτική που συνεχίζει να ασπάζεται η τουρκική κυβέρνηση, ωθεί την Δύση να αναλάβει τις ανάλογες ευθύνες, ώστε να περιορίσει την προκλητικότητα με κάθε κόστος, εφόσον η ίδια βλάπτει την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια σε πολλαπλά επίπεδα.