Το μεγάλο στοίχημα, η νέα γενιά!

Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη, Πέτρου Ράλλιου:

Πριν από λίγες ημέρες δόθηκε στην δημοσιότητα από το Υπουργείο Παιδείας η απόφαση της συγκρότησης της Εθνικής Ομάδας Διαλόγου, καθώς και των νεανικών ομάδων και φορέων που θα συμμετέχουν στην ομάδα αυτή, στο πλαίσιο της δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «Διάλογος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους νέους».

Πολλοί νέοι δεν γνωρίζουν τι είναι αυτή η Εθνική Ομάδα Διαλόγου, όπως επίσης δεν γνωρίζουν το προωθούμενο πρόγραμμα της Ε.Ε., τους σκοπούς και τους στόχους του. Για να μπορέσουν αυτά να γίνουν κατανοητά, αλλά και να αναδείξουμε το παράδοξο της ελληνικής περίπτωσης, θα σκιαγραφήσουμε και θα περιγράψουμε, όσο καλυτέρα μπορούμε, τους στόχους και τους σκοπούς αυτής της Εθνικής Ομάδας Διαλόγου.

Το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Διάλογος της Ε.Ε. με τους νέους» έχει έναν κεντρικό στόχο. Να δώσει φωνή στους νέους, να ακούσει τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους υπό το πρίσμα ενός άμεσου διαλόγου μεταξύ αυτών και των αρμόδιων λήψης των αποφάσεων. Βασικός στόχος της διαβούλευσης αυτής των νέων σε ένα επίπεδο Ευρωπαϊκό είναι η ανάδειξη της σημασίας της συμμετοχής και εμπλοκής των νέων με την πολιτική, καθώς και η καλλιέργεια της αντίληψης ότι η πολιτική είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στα χεριά μας, για την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων μας. Παράλληλα, από αυτή την διαδικασία προκύπτει ως αποτέλεσμα η ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η συνεργασία όλων των φορέων προκειμένου να προκύψει μια Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τους νέους.

Κατά έναν αντίστοιχο τρόπο λειτούργει και η Εθνική Ομάδα Διαλόγου, με τους ίδιους στόχους, επιφορτισμένη φυσικά με την επεξεργασία των Εθνικών θέσεων, προτάσεων αλλά και την υποχρέωση ανάδειξης των προβλημάτων των νέων της χώρας μας. Σε αυτό το σημείο και αφού πλέον έχουμε εξηγήσει με έναν λεπτομερή και ασφαλή τρόπο το έργο της Εθνικής Ομάδας Διαλόγου, μπορούμε να θέσουμε τους προβληματισμούς και ανησυχίες μας.

Εδώ και έναν χρόνο συντεταγμένα, αρχικά στον χώρο της Παιδείας, έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές, πάντοτε φυσικά διαπνεόμενες από έναν συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο αέρα. Ακαδημαϊκό άσυλο, εξίσωση των πτυχίων των Πανεπιστήμιων με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων, εκπαιδευτικό νομοσχέδιο – καταπέλτης – για την ίδια την παιδεία, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους φοιτητές, μετατροπή του σχολείου σε ένα μονόχνωτο και απαρχαιωμένο εξεταστικό κέντρο, όπου οι μαθητές διαγωνίζονται στην παπαγαλία. Αυτά είναι μερικά από τα πολλά που προώθησε έναν χρόνο τώρα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Όταν, όμως, μιλάμε για νέους, θα αποτελούσε σφάλμα να μην αναφερθούμε στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα στον χώρο της εργασίας. Σε αυτό τον τομέα έχει κανείς την αίσθηση ότι ανοίγεται μπροστά του ο ασκός του Αιόλου, αφού οι νέοι σήμερα, δηλαδή το παραγωγικό τμήμα της χώρας, δεν μπορούν να εργαστούν, γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχουν δουλειές. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί και βρουν κάπου μια δουλειά, ζουν μέσα σε ένα καθεστώς εργασιακής επισφάλειας, καθότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και, ενώ σήμερα ένας νέος μπορεί να εργάζεται κάπου, κανένας δεν του εγγυάται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται εκεί και αύριο.

Αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που τροφοδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό τοπίο. Μια αλυσιδωτή αντίδραση του παραπάνω προβλήματος είναι η ερήμωση της ελληνικής επαρχίας. Χωριά και ολόκληροι νομοί, πραγματικά ερημώνονται, και αφήνονται βοά, στην συντήρηση, αφού οι νέοι εγκαταλείπουν τα χωριά και τις πόλεις τους, προκειμένου να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας, που μοιάζουν ως η μοναδική σανίδα σωτηρίας, ως το τέλειο μέρος για να αποκατασταθεί κάποιος επαγγελματικά και να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του.

Ποιο είναι λοιπόν το παράδοξο της ελληνικής υπόθεσης;

Έχουμε μια ολόκληρη νέα γενιά, που έζησε και διαμορφώθηκε μέσα σε ένα καθεστώς ακραίας οικονομικής δυσπραγίας, ανεργίας και εξάντλησης. Μέσα σε μια κοινωνία, που είδε απότομα όλες τις ελπίδες και τα όνειρα της να διαψεύδονται και να γκρεμίζονται, η νέα γενιά επέλεξε να απέχει από οποιαδήποτε μορφή συμμετοχής σε συλλογική διεκδίκηση, με την παράλληλη απονομιμοποίηση από μέρους της, της ίδιας της πολίτικης. Οι νέοι σήμερα δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς θεσμούς και κατ’ επέκταση το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αυτό είναι ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα, με το οποίο ερχόμαστε ήδη αντιμέτωποι, ένα πρόβλημα, που θα επιδεινωθεί στο εγγύς μέλλον.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, με τους νέους να βρίσκονται σε ένα πραγματικό αδιέξοδο, με την δαμόκλειο σπάθη, που δεν είναι άλλη, από την απειλή χειροτέρευσης της θέσης τους στο άμεσο μέλλον. Η Εθνική Ομάδα Διαλόγου, συμπληρώνεται από διάφορες ομάδες που σχεδόν κανένας νέος δεν θα έχει ακούσει ή συμμετάσχει ποτέ στην ζωή του, ενώ παράλληλα στην ιδία ομάδα συμμετέχουν οι πολιτικές νεολαίες ΟΝΝΕΔ (ΝΔ), όπως και η νεολαία του Κινήματος Αλλαγής.

Πότε, όμως, ενδιαφέρθηκαν αυτές οι κομματικές νεολαίες για τα προβλήματα, τις ανησυχίες και τα όνειρα των νέων; Εδώ εντοπίζουμε ένα μεγάλο σφάλμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πολιτική νεολαία του οποίου επέλεξε να κρατήσει μια ανεύθυνη στάση, απορρίπτοντας την πρόσκληση συμμετοχής, απέχοντας από τον Εθνικό Διάλογο για τους νέους και τα προβλήματά τους, χαρίζοντας πολύτιμο πολιτικό χώρο στους αντιπάλους της. Μήπως , όμως, αυτή η απόφαση έχει μια άλλη κρυφή ανάγνωση; Μήπως είναι μια πράξη ενδόμυχης και σιωπηρής δήλωσης απουσίας ενός σύγχρονου, προοδευτικού νεανικού προγράμματος για τους νέους;

Εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι οι προκλήσεις για τους νέους στο επόμενο διάστημα είναι πολλές και σημαντικές. Όπως, επίσης εύκολα, διαφαίνεται το γεγονός ότι οι νέοι σήμερα δεν έχουν της απαραίτητη εκπροσώπηση ή κάποιον που να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο, με καλύτερες συνθήκες για αυτούς. Η ιστορία όμως, δεν προχώρα με κενά, υπάρχει μια αστείρευτη ανάγκη για την ύπαρξη μιας δύναμης, που θα δίνει δύναμη και φωνή στους νέους. Μιας δύναμης που θα κατορθώσει ό,τι δεν μπορούν να κατορθώσουν όλοι οι υπόλοιποι έως σήμερα. Να ακούσει τους νέους, να επικοινωνήσει μαζί τους, ώστε να προκύψει ένα σύγχρονο πρόγραμμα για αυτούς. Για να μπορέσουν οι νέοι να έχουν φωνή, να εμπιστευτούν ξανά την πολιτική, να γίνει η ζωή και καθημερινότητά τους καλύτερη!