Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη, Θωμά Κεδρά
Όλα ξεκίνησαν από μια επιστολή που δημοσιεύτηκε στο ακροδεξιό περιοδικό “Σύγχρονες Αξίες” από απόστρατους αξιωματικούς του Γαλλικού στρατού στις 21 Απριλίου (επέτειος ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος εναντίον του ντε Γκώλ, για να αποτραπεί η ανεξαρτησία της Αλγερίας). Μια κίνηση προδήλως προκλητική, και με ισχυρούς συμβολισμούς. Ας δούμε όμως τι ακριβώς αναφέρεται σε αυτή την επιστολή.
«Η Γαλλία κινδυνεύει, ηθικοί κίνδυνοι την απειλούν”. Θα μπορούσε να αναφέρεται και σε μια υπερβολικά απελευθερωμένη κοινωνία, αυτή όμως είναι η πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών. Ακολουθεί τι συμβολίζει για τους υπογράφοντες η γαλλική σημαία: την παράδοση πολλών αιώνων και τη θυσία όσων ανεξαρτήτως του χρώματος του δέρματός τους ή της πίστης τους έδωσαν τη ζωή τους για αυτήν».
Αν μη τι άλλο, οι στρατιωτικοί γνωρίζουν καλά ότι η Γαλλική αποικιακή μητρόπολη, όπως και οι άλλες, συχνά “βουτούσε στο αίμα” για λογαριασμό της αναλώσιμους στρατιώτες από τις αποικίες. Επομένως, Αφρικανοί, Βιετναμέζοι και Μαγκρεμπίνοι (μουσουλμάνοι της Βόρειας Αφρικής) έχουν πράγματι θυσιαστεί για τη Γαλλία, με την οποία είχαν μόνο σχέση υποτέλειας. Mέχρι εδώ προτάσσεται η ανεξιθρησκεία και η ανεκτικότητα, ενώ η γλώσσα είναι συμπεριληπτική και οι προαναφερθέντες ηθικοί κίνδυνοι αγγίζουν όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως.
Ακολούθως οι υπογράφοντες αναλύουν την αποσύνθεση που εκτυλίσσεται στη Γαλλική κοινωνία. Για αυτήν φταίει ο αντιρατσισμός, ο οποίος «σπέρνει το μίσος ανάμεσα στις κοινότητες».
«Κάποιοι μιλούν για φυλετικές διακρίσεις και αποικιακές θεωρίες, στον αντίποδα υπάρχει ο πόλεμος των φυλών τον οποίο αυτοί (οι αντιρατσιστές και οι ξένοι) θέλουν». Οι απόστρατοι παρουσιάζουν ψευδώς ότι αυτοί θέλουν κοινωνική ηρεμία και ότι οι “άλλοι” τροφοδοτούν έναν πόλεμο φυλών, που ομως μόνο οι υπερσυντηρητικοί αναγνωρίζουν. Το πώς προσπαθούν αυτοί να φέρουν κοινωνική ηρεμία είναι που θα πυροδοτήσει έναν τέτοιο “πόλεμο”, όπως θα δούμε παρακάτω.
Εξώφυλλο του περιοδικού “Σύγχρονες αξίες” κατά του Λίλιαν Τουράμ, πρώην διεθνή ποδοσφαιριστή και επιφανή υπέρμαχου της εξάλειψης του φυλετικού ρατσισμού
«Αποσύνθεση που μαζί με τον ισλαμισμό και τις ορδές των προαστίων συνεπάγεται την απόσπαση κομματιών του έθνους». Εδώ δημιουργείται τεχνηέντως ένας εσωτερικός εχθρός, και πλάθεται ένας μύθος περί απόσπασης τμημάτων της επικράτειας. Ακριβώς το ίδιο αφήγημα, προξένησε και τον Ελληνικό Εμφύλιο. «Κάθε Γάλλος, όποια κι αν είναι η πίστη του ή η μη-πίστη του, βρίσκεται στο σπίτι του παντού στη Γαλλία». Η όποια ανεξιθρησκεία και ανεκτικότητα είναι κατ’ επίφαση, εφόσον σύμφωνα με τους υπογράφοντες, όλοι έχουν δικαιώματα και ελευθερίες, εκτός από τους μουσουλμάνους και γενικά τους μη-χριστιανούς.
«Οι κυβερνώντες πρέπει να [..] ξεριζώσουν τους κινδύνους». Από τη μία: «Πρέπει χωρίς λιποψυχία να εφαρμόσουμε νόμους που ισχύουν ήδη. [..] είμαστε εξοργισμένοι από τις ένοχες αμφιταλαντεύσεις και σιωπές σας», και από την άλλη: «Να ξέρετε πως είμαστε στη διάθεσή σας για να στηρίξουμε πολιτικές για τη σωτηρία του έθνους». Δεν είναι όμως ξεκάθαρο το ποιοι αποτελούν τμήμα του έθνους και ποιοι όχι. Και πάλι οι υπογράφοντες παρουσιάζονται ως καλοθελητές που θα ανακόψουν την παρακμή την μόνο αυτοί αναγνωρίζουν.
Η πραγματική παρακμή όμως, έγκειται στην υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, στην αδυναμία κατάσβεσης μιας φωτιάς στο κέντρο της πρωτεύουσας (Παναγία των Παρισίων), και στις οπισθοδρομική φίμωση της δημοσιογραφίας στις διαδηλώσεις. Όλα αυτά δεν είναι έργα των “ισλαμικών ορδών των προαστίων” αλλά λευκών Γάλλων αξιωματούχων.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση, 58% των ερωτηθέντων βλέπουν θετικά ή μάλλον θετικά τα όσα αναφέρθηκαν. Η διαπίστωση αυτή είναι επικίνδυνη, δεδομένων των ανακριβειών του κειμένου. Η θεωρία συνωμοσίας περί «αντικατάστασης του λευκού, χριστιανικού, ευρωπαϊκού πληθυσμού από ισλαμιστές τρομοκράτες», την οποία προφανώς ενστερνίζονται οι υπογράφοντες, κερδίζει έδαφος και αν δεν ληφθούν τώρα μέτρα, όλη η Ευρώπη κινδυνεύει να ξαναβρεθεί στη δίνη πολέμων που ξέρουμε πόσο καταστροφικοί μπορούν να γίνουν.
Η επιστολή κλείνει: «Αν η χαλαρότητα εξαπλωθεί στην κοινωνία, θα προκαλέσει την παρέμβαση των εν ενεργεία συντρόφων μας […] διαφορετικά, ο εμφύλιος πόλεμος θα τερματίσει αυτό το αυξανόμενο χάος». Η έκκληση για παραβίαση του συνταγματισμού και περαιτέρω διατάραξη της κοινωνικής συνοχής είναι ξεκάθαρη. Αυτή η απειλή πραξικοπήματος πρέπει να αποτραπεί εν τη γενέσει της, οδηγώντας κάθε υπεύθυνο στη δικαιοσύνη. Οι ύποπτοι ενεργοί στρατιωτικοί θα πρέπει να επαναφέρουν στη μνήμη τους και να ανανεώσουν τον όρκο τους στο Σύνταγμα και την κυβέρνηση, ειδάλλως θα πρέπει να χάσουν τη θέση τους.
Οι εξελίξεις αυτές στρέφουν ακόμα πιο έντονα τα βλέμματα στις προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2022 και έτσι ίσως ξεκινά (κάπως πρόωρα) η προεκλογική περίοδος. Ο Πρόεδρος Μακρόν ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει εφαρμόσει ακροδεξιές πολιτικές διότι θεωρεί πως αυτό το ακροατήριο θα κληθεί να “κερδίσει”. Ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λε Πεν έχει ήδη εκδηλώσει την υποστήριξή του και, σε μια ένδειξη νομιμοποίησης αυτού του συνωμοσιολογικού και αντιδημοκρατικού παραληρήματος, έχει καλέσει τους υπογράφοντες να στηρίξουν τον αγώνα της με την εγγραφή τους στο κόμμα.
Οι ελιγμοί του Συναγερμού και η δεδομένη πρόκρισή του στον δεύτερο γύρο των εκλογών του χρόνου, δεν πρέπει να υποχρεώνουν τον Πρόεδρο να γίνει ανδρείκελο ακροδεξιών παραγόντων. Οι ακροδεξιοί που θα ψηφίσουν τον Πρόεδρο θα είναι ελάχιστοι, άρα το ακροατήριο αυτό είναι χαμένο, αφού διαθέτει ήδη “σοβαρό” εκπρόσωπο στις εκλογές.
Επιπλέον, ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας (αριστερά, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά) θα έχει παραγκωνιστεί πλήρως από τις βλέψεις των δύο υποψηφίων, και, μην ψηφίζοντας στον δεύτερο γύρο, δίνει σοβαρές πιθανότητες στην ακροδεξιά υποψήφια να κερδίσει. Επομένως ο Πρόεδρος για να επανεκλεγεί θα πρέπει αυτό το -ετερόκλητο- ακροατήριο να κερδίσει, και όχι το εξαρχής χαμένο ακροδεξιό λόμπι. Αυτό θα εξαρτηθεί μεταξύ άλλων, από την αντίδρασή του σε αυτή την κατάφωρη απειλή αντισυνταγματικής εκτροπής.
