Της εξωτερικής συνεργάτιδος, Ιωάννας Κατσώνη,
Η δημιουργικότητα σε όλα τα στάδια της ζωής ενός ανθρώπου από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση αποτελεί κομμάτι ως ζωτικής σημασίας και θεωρείται ως η ψυχή της μεγάλης ψυχαγωγίας, της καινοτομίας, της προόδου και των προνοητικών ιδεών.
Και ποιος άραγε από εμάς δεν θέλει πλέον να θεωρείται δημιουργικός; Αλλά επιστήμη για ακόμα μια φορά σπάει την σιωπή της μεροληψίας και αποκαλύπτει ότι αυτό που λένε οι άνθρωποι για τη δημιουργικότητα δεν είναι απαραίτητα το πώς νιώθουν για αυτήν.
Ο Goncalo πέρασε μια δεκαετία μελετώντας τους υποκείμενους παράγοντες που παρακινούν και εμποδίζουν τους δημιουργούς. Για παράδειγμα, αυτός και οι συν-συγγραφείς του έχουν διαπιστώσει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η θρησκευτική πίστη μπορεί να περιορίσει τη δημιουργικότητα ενός ατόμου και ότι η δημιουργικότητα μπορεί να προσφέρει ένα αίσθημα απελευθέρωσης σε άτομα που κουβαλούν εσωτερικές ανησυχίες.
Έχει επίσης εξερευνήσει τις υποσυνείδητες απόψεις των ανθρώπων για τη δημιουργικότητα και διαπίστωσε ότι η καινοτομία είναι αποτρεπτική εν μέρει επειδή μπορεί να εντείνει τα συναισθήματα αβεβαιότητας. Για να καταλάβουν τα πιο κρυφά συναισθήματα των υποκειμένων, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα έξυπνο πρόγραμμα υπολογιστή γνωστό ως Implicit Association Test. Λειτουργεί με τη μέτρηση του χρόνου αντίδρασης ενός υποκειμένου της μελέτης σε ζεύγη ιδεών που παρουσιάζονται σε μια οθόνη. Έτσι λοιπόν, δημιουργικότητα σημαίνει αλλαγή, χωρίς τη βεβαιότητα των επιθυμητών αποτελεσμάτων.
«Έχουμε μια σιωπηρή πεποίθηση ότι η υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων είναι ασφαλές», δήλωσε η Jennifer Mueller, καθηγήτρια διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο και επικεφαλής συγγραφέας στην εργασία του 2012 σχετικά με την προκατάληψη κατά της δημιουργικότητας.
Φυσικά αυτό δημιουργεί ένα άλλο αίνιγμα, σημείωσαν οι ερευνητές, επειδή οι άνθρωποι σε αβέβαιες συνθήκες μπορεί πραγματικά να χρειάζονται μια δημιουργική λύση και ωστόσο να δυσκολεύονται να την αποδεχτούν.
Η Melissa Ferguson, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Yale και συγγραφέας της πρόσφατης μελέτης, είπε ότι η αναδυόμενη έρευνα για την έμμεση προκατάληψη στη δημιουργικότητα αποκάλυπτε ένα ισχυρό, μεγαλύτερο εύρημα. «Οι κρίσεις των ανθρώπων δεν αποτυπώνονται μόνο από αυτό που λένε ότι σκέφτονται αλλά οι ερευνητές ,λένε πολλά για το ποιος από εμάς μπορεί να φημίζεται ως δημιουργικός και ποιανού το έργο είναι πολύ στιγματισμένο στην εποχή του για να αναγνωριστεί ως δημιουργική συνεισφορά.»
Στην πραγματικότητα πράττουμε καθημερινά με γνώμονα την δημιουργική μας σκέψη, καθώς επηρεαζόμαστε συνεχώς από τις εμπειρίες του παρελθόντος και τις απαιτήσεις του παρόντος. Εννοείται ότι πολλοί από εμάς θαυμάζουμε και διαμορφώνουμε την ζωή μας, επηρεασμένοι από την συλλογιστική πορεία έμπνευσης κάποιου ανθρώπου, που λειτουργεί ως πρότυπο.
Παρόλο αυτά ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσεις κάτι γνήσιο είναι να εμπιστευτούμε τα δικά μας ερωτήματα και να τα ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος. Πρώτα από όλα, κάθε ριζοσπαστική- δημιουργική απόφαση ή σκέψη για να μπορέσει να υλοποιηθεί απαιτεί μεγάλη φυσική όσο και ψυχική ενέργεια. Δεν θα μπορούσα να αναφέρω, ότι απαιτεί μεγάλη νοημοσύνη αλλά οι δημιουργικοί άνθρωποι δεν κάθονται απλώς περιμένοντας την έμπνευση, όμως είναι επίσης πειθαρχημένοι στην επιδίωξη του έργου και των πάθους τους ,με μοναδικό τους αντίπαλο τον ίδιο τον εαυτό και τις αντοχές τους.
Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι μπορεί να δημιουργήσει, συνδυάζοντας κάθε επίπεδο πνευματικής αρετής με τη δημιουργική τάση, και να χαράξει μια νέα πορεία.
Άλλωστε, ας μου επιτραπεί, για τον κλάδο της ψυχολογίας, είναι το στοιχείο που οι επιστήμονες, θεωρούν ευτυχία, καθώς ορίζεται από την τάση για γνώση και εσωτερικά ελευθερία.
