Μητρότητα.
Δεν είναι κατάσταση, δεν είναι λέξη. Είναι επιλογή και όχι υποχρέωση. Είναι τύχη. Είναι θαύμα. Είναι η αφετηρία της ζωής, η αρχή και το τέλος του σύμπαντος. Είναι η απόλυτη μαγεία, ομορφιά. Είναι συναίσθημα, πολλά συναισθήματα.
Μητέρα.
Δεν είναι ικανότητα, μα ιδιότητα. Είναι προνόμιο και όχι αυτονόητο. Είναι πλούτος. Είναι η ίδια η ζωή, ο λόγος που υπάρχω. Είναι ιστορία, ποίημα, μια γλυκιά μελωδία. Χρώμα, έχει πολύ χρώμα.
Μαμά.
Είναι το σπίτι, ζεστό, φωτεινό, γεμάτο παιδικές φωνές και γέλια. Είναι το κυριακάτικο τραπέζι γεμάτο με όλα τα καλά. Είναι τα παραμύθια, τα επιτραπέζια. Είναι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, τα γενέθλια και οι γιορτές. Είναι μια αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο, ένα χάδι στο μάγουλο.
Μαμά, ο άνθρωπος μου. Ο άνθρωπος που μου χάρισε απλόχερα τη ζωή, ό,τι είχε και δεν είχε. Ήταν εκεί να με καλωσορίσει στον κόσμο. Ήταν εκεί, στο πρώτο δάκρυ, στα πρώτα βήματα. Με σήκωνε κάθε φορά που έπεφτα. Με φρόντιζε, όταν αρρώσταινα. Με αγκάλιαζε, όταν έκλαιγα, με φίλαγε, όταν σταματούσα, με συμβούλευσε, για να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος. Μου έκανε πλεξούδες τα μαλλιά. Διάβαζε ξανά και ξανά το αγαπημένο μου παραμύθι. Τραγουδούσε συνεχώς το αγαπημένο μου τραγούδι.
Υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ανιδιοτελούς και παντοτινής αγάπης; Μπορεί οποιοσδήποτε άλλος να ενσαρκώσει καλύτερα την έννοια της πλήρους αφοσίωσης; Υπάρχει άνθρωπος που θα μπορέσει να αγαπήσει στο πρώτο άκουσμα της καρδιάς; Πολύ όμορφο για να ήταν αληθινό. Κι όμως είναι, η ζωή ξεκινάει με το ομορφότερο δώρο, τη μαμά!
Η γυναίκα σούπερ – ήρωας, πανταχού παρούσα, ήταν εκείνη που μου έμαθε να βλέπω με την καρδιά, να ακούω με το μυαλό. Μου έδειξε τον κόσμο, τη διαφορετικότητα και την πολυμορφία του, μου έμαθε να σέβομαι και να αγαπώ, χωρίς δεύτερες σκέψεις και δισταγμούς. Μου έμαθε να προσφέρω, να συγχωρώ, να διορθώνομαι και να εξελίσσομαι. Μου ψιθύρισε το πιο όμορφο μυστικό, αυτό της ζωής. «Είναι όμορφη η ζωή, θα δεις» μου έλεγε, «Να κυνηγάς τα όνειρα σου, μην περιμένεις τους πρίγκιπες. Είσαι η βασίλισσα της δικής σου ιστορίας» πρόσθετε συνέχεια.
Αχ μαμά, η απουσία σου…
Δεν είναι προσφώνηση, είναι επίλογος σε μία ιστορία που δεν γράφτηκε. Είναι παράπονο, καημός. Είναι τα Χριστούγεννα που δεν ήρθαν, τα τραγούδια που έπαψαν πια να ακούγονται. Τα μυστικά που δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι βιαστικές αγκαλιές του αποχαιρετισμού, τα δακρυσμένα μάτια.
Τυχεροί όσοι ακόμα απολαμβάνουν το προνόμιο της μητρικής αγκαλιάς, αχ εκείνο το φιλί στο μέτωπο. Είναι δεδομένο, μέχρι τη στιγμή που το χάνεις και μετά, ως εξαίρεση του γνωστού κανόνα «ουδείς αναντικατάστατος», δεν θα το ξαναβρείς. Θα ανταλλάξεις φιλιά και φιλιά στη ζωή σου, όμως αυτό δεν θα μοιάζει ποτέ με κανένα άλλο. Όπως και εκείνη, εμφανίζεται μία φορά, αλλάζει τον κόσμο σου, δίνει την ψυχή της σε εσένα και μετά, φεύγοντας, παίρνει ένα μέρος της.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου, στις γυναίκες που μας είναι τόσο απαραίτητες – ή και περισσότερο – όσο το οξυγόνο. Σας αγαπάμε και ας γκρινιάζετε για τη ζακέτα!
