Άρθρο του Παναγιώτη Πατσαούρα,
Τις τελευταίες εβδομάδες, οι οποίες τυγχάνει να συμπέφτουν και με τις γιορτινές ημέρες, παρατηρήθηκε μια συστηματική διασαφήνιση από την κυβερνητική ηγεσία, σχετικά με το θέμα της μετακίνησης των πολιτών με στόχο την μείωση της διασποράς του COVID-19. Το αξιοσημείωτο είναι, βέβαια, η επαναληψιμότητα και η εμμονή στην οποία επιδόθηκαν τα ΜΜΕ για την συνεχή υπενθύμιση των νέων μέτρων στους πολίτες, καθώς και η ανάδειξη – με την παραμικρή ευκαιρία – της σωστής διαχείρισης της κατάστασης και ότι «όλα βαίνουν καλώς».
Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να κατακρίνει το σχέδιο που έχει η κυβέρνηση σε κάθε πυλώνα για την αντιμετωπίση της πανδημίας στη χώρα μας.
Είναι θεμιτό και αναμενόμενο να υπάρχει ενα σχέδιο ολοκληρωμένης διαχείρισης, το οποίο θα πρέπει να εφαρμόζεται για όλους τους πολίτες. Και εδώ οφείλει να επισημανθούν κάποια ζητήματα!
Δεν πρέπει να ξεχναμε ότι ο ελληνικός λαός βρίσκόταν σε κατάσταση lockdown σχεδόν το 1/3 του έτους 2020 και συνεχίζει και με το ποδάρικο του 2021 χωρίς «φως στο τούνελ». Είναι λογικό, λοιπόν, να επικρατεί στην ατμόσφαιρα ένα κλίμα έντασης, αγανάκτησης και θυμού από την μεριά των πολιτών προς τις κυβερνητικές αποφάσεις.
Ο μέσος πολίτης κουράστηκε να ακούει τις συνεχώς μεταβαλλόμενες αποφάσεις για τον αριθμό ατόμων ανά σπίτι για ρεβεγιόν ή αν η ώρα απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι είτε 9 είτε 10 ή αν τα κομμωτήρια και τα βιβλιοπωλεία είναι ανοιχτά (η απόφαση άλλαξε μέσα σε μία ημέρα).
Όταν, μάλιστα, βλέπει ότι ορισμένοι συμπολίτες μας γιορτάζουν ξέφρενα σε σουαρέ που διοργανώνονται στο χλιδάτο Ντουμπάι (ενώ ύποτιθεται ότι τα αεροπορικά ταξίδια είναι αυστηρότατα), τότε επιζητά ακόμα περισσότερο την ανάγκη να ανακτήσει την ελευθερία του πίσω. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι ο κόσμος πια νιώθει πως έχει χάσει την ελευθερία του και η κυβέρνηση με τις αποφάσεις της ενισχύει αυτό το συναίσθημα καταπάτησης των ελευθεριών.
Ταυτόχρονα, τα μέτρα της κυβέρνησης σχετικά με την διαχείριση της αγοράς έχουν προβληματίσει αρκετούς πολίτες. Το μέτρο του click – away είναι κάτι που δεν δούλεψε, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν πρόσωπα της κυβέρνησης στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ο καταναλωτής έχει την επιθυμία να έχει την απόλυτη διαχείριση της αγοράς του, πόσο μάλλον, όταν μιλάμε για είδη ρουχισμού. Δυστυχώς, η αδράνεια που επικράτησε στον καταναλωτισμό την περίοδο των γιορτών ίσως έχει καθοριστικές οικονομικές συνέπειες για τις μικρές επιχειρήσεις, πράγμα που θα φανεί ολοφάνερα το πολύ σε 2 μήνες.
Επίσης, όσον αφορά το θέμα της λειτουργίας των θρησκευτικών ναών πολλοί πολίτες αναρωτιούνται δικαιολογημένα, με ποιο κριτήριο δεν τηρήθηκε ο κανόνας της χωρητικότητας ατόμων ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα κάθε κλειστού χώρου, όπως ακριβώς εφαρμόζεται σε όλα τα καταστήματα supermarket. Και πράγματι, η αρχική απόφαση της κυβέρνησης για τέλεση μυστηρίων με 10 άτομα / ναό αποτελούσε κοροϊδία απέναντι στους ενδιαφερόμενους χριστιανούς συμπολίτες μας (μετά φυσικά άλλαξε σε 25).
Όλα αυτά τα επισημαίνω, φυσικά, για να φανεί πως στην αντίληψη του κόσμου επικρατεί μια επιλεκτική αυστηρότητα από την μεριά της κυβέρνησης, η οποία συνδυάζεται και με μια φοβερή χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, που είναι αδιαμφισβήτητη. Οι δύο αυτοί παράγοντες έχουν φτάσει τους πολίτες στα πνευματικά τους όρια και πλέον φαίνεται ότι αρχίζουν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους για την διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση. Αυτό φυσικά φαίνεται από τις μαζικές κινητοποιήσεις που παρουσιάστηκαν σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας κατά την διάρκεια αυτών των ημερών, παρά τις κυβερνητικές επισημάνσεις.
Και όλα θα ήταν ρόδινα αν δεν παρατηρούνταν τα εξής: είναι σεβαστή η επιθυμία κάθε πολίτη να αποσυμφορηθεί από την κατάσταση εγκλεισμού στην οποία υποβάλλεται. Όμως, είναι αδιανόητο σε περίοδο κρίσιμη για την έκβαση του ιού να βλέπουμε πολίτες χωρίς αποστάσεις σε κεντρικές περιοχές ή πρόστιμα για άσκοπες μετακινήσεις μακριά από τόπους κατοικίας. Οι συμπεριφορές αυτές δεν μπορεί να ερμηνευτούν ως επαναστατικές ενέργειες απέναντι στην «κακή» κυβέρνηση, αλλά μόνο ως έλλειψη παιδείας. Και ναι, ο Νεοέλληνας έχει έλλειψη παιδείας…
Τελικά, ίσως η εκνευριστική μεταβλητότητα των κυβερνητικών αποφάσεων μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα και η εναντίωση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών, που τυχόν ακολουθήσουν τις οποιεσδήποτε αποφάσεις, να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες καταστάσεις μεταξύ τους.
Και το μεγαλύτερο εξιλαστήριο θύμα σε αυτή την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της πανδημίας, είναι οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, μαζί με τις ευπαθείς ομάδες πολιτών.
