Άρθρο του εξωτερικού συνεργάτη, Λάμπρου Μπάλλια.
Εδώ και κάποιους μήνες έγινε γνωστός ο ερχομός της επόμενης ταινίας του Νόλαν. Τα νέα έσπειραν πανικό και η κατάσταση με την πανδημία καθυστέρησε λίγο παραπάνω την υποκειμενική απόλαυση που μας προσφέρουν τα δημιουργήματά του. Γνωρίζουμε όλοι πως, τόσο η σκηνοθετική του σκοπιά, όσο και η σεναριογραφία του, κυμαίνονται στα πλαίσια προηγμένης τεχνολογίας και διαστροφικής φαντασίας. Μετά από όλες τις ιδιαίτερες εκπλήξεις του Νόλαν, ποιος ξέρει τι μας περιμένει για ακόμα μια φόρα. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να σας εξηγήσει τι επρόκειτο να δείτε, θα ήταν αρκετά παράδοξο και παράτολμο, μιας και 2,5 ώρες δεν είναι αρκετές για να αποδεχτεί κανείς την πνευματική του άβυσσο.
Η σωτηρία του κόσμου μας είναι ο απώτερος σκοπός της ιστορίας μας. “Tenet”, είναι η μόνη λέξη που πληροφορεί τους πρωταγωνιστές μας, μέχρι να καταλάβουν ότι ίσως είναι και το μόνο όπλο που είχαν ή θα έχουν πότε εναντία στην παγκόσμια καταστροφή. Στον ρόλο του “The Protagonist”, ο John D. Washington, που έλαμψε το 2018 με την ερμηνεία του στο BlacKkKlansman, σου αφήνει μια επίγευση πειθαρχίας και βεβαιότητας ότι πήρε αυτόν τον ρόλο με την απολυτή άξια του. Προσγειωμένος, αλλά και θανατηφόρος, θα σας προσφέρει μια εναλλακτική εκδοχή του James Bond ή του Jason Bourne.
Ας ξεκινήσουμε από την σκηνοθετική σκοπιά της ταινίας. Ο Νόλαν προσπάθησε να συνδυάσει την δράση και την υπερβολική ένταση βίας του Batman, μέσα στην σκηνοθετική κουλτούρα του Inception και του Μemento. Το γεγονός που τον κάνει έναν από τους πιο ιδιαίτερους ανθρώπους του κινηματογράφου, είναι η σκηνοθετική του αντίληψη. Μια αντίληψη που πρέπει να μεταφράσει τις πολύπλοκες εικόνες υπερβολής του εσωτερικού του κόσμου και να τις αποτυπώσει στην οθόνη σαν δυο σταγόνες νερό. Ένα γεγονός σχεδόν αδύνατο για το ευρύ κοινό, μιας και η δημιουργική φαντασία του καθενός και πόσο μάλλον εκείνου, δεν μπορεί να προσγειωθεί πάντα στην αποδοχή όλων. Μια ταινία που παίζει με τον χρόνο και με παράλληλα διαστήματα, ανεβάζει τον πήχη της σκηνοθετικής λεπτομέρειας. Πανέξυπνα hidden hints μας κάνουν παρέα σε όλο αυτό το δυσνόητο ταξίδι για την σωτηρία του κόσμου. Προσωπικά, πρώτη φόρα απολαμβάνω reverse shots στον κινηματογράφο. Είναι τόσο ιδιαίτερη η αντίστροφη κίνηση του σώματος, σε συνδυασμό με την ακατανόητη εξέλιξη της ιστορίας, γεγονός που θα σας κάνει να γελάσετε από την αμηχανία.
Σεναριακά, ο Νόλαν κατάφερε επιτέλους αυτό που προσπαθούσε με το Inception. Να μας αποτελειώσει τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα και να μας κάνει να κόψουμε εισιτήριο 4-5 φόρες, μέχρι να καταλάβουμε το 50% της ταινίας. Επιθετικό μάρκετινγκ θα έλεγα. Ιντριγκάρει με τόση μαεστρία την διανοητική ικανότητα του θεατή, που οι επιλογές σας, είναι η απολυτή αφοσίωση στην ταινία ή η απολυτή αδιαφορία. Ο κινηματογραφικός κόσμος δεν ήταν έτοιμος για την αποτύπωση αυτής της πλευράς του εαυτού του. Η επιστήμη, η ραδιενέργεια και τα παιχνίδια με τον χρόνο είναι ένας τρομερός συνδυασμός, για να μην καταλάβεις απολύτως τίποτα. Θεωρώντας ότι το παράκανε λίγο στην αποτύπωση της σεναριακής σκοπιάς, νομίζω καλό θα ήταν να προσπαθήσει ο καθένας να διαβάσει κάποια πράγματα περί του θέματος, προτού προσπαθήσει με αφέλεια να απολαύσει το συγκεκριμένο έργο.
Μου ήταν τόσο δύσκολο να γράψω για την προκειμένη ταινία για έναν και μοναδικό λόγο. Με ρώτησαν, όταν τέλειωσε, αν μου άρεσε ή όχι. Πραγματικά δεν ήξερα. Είναι από τις ιστορίες που την πρώτη φόρα μπορεί να μην ευχαριστηθείς καθόλου την απουσία της τεχνικής εμπέδωσης. Την δεύτερη φόρα μπορεί να βλέπεις σκηνικές λεπτομέρειες, απολαμβάνοντας λίγο περισσότερο την σκηνοθετική δράση και εξέλιξη, αλλά χωρίς να είναι αυτό αρκετό, και την τρίτη φόρα να τρέχεις δεξιά – αριστερά, εξηγώντας σε όλους τι αριστούργημα είδες. Θα αφήσω την κρίση του καθενός στην φυσική εξέλιξη των αντιδράσεων, μιας και εγώ το μόνο που μπορώ να σας πω είναι, καλή τύχη.
