Η κλιματική αλλαγή και η ραγδαία καταστροφή φυσικών πόρων και βιοτόπων, δεν επιτρέπει τίποτα λιγότερο από την κάλυψη του ζητουμένου άμεσα, μέσω νομικών ρυθμίσεων που θα επιβάλλουν την ολοκληρωτική μεταστροφή της έμφυτης εγωιστικής κουλτούρας, η οποία έχει επιφέρει ρήγματα στην βιωσιμότητα του πλανήτη.
Η ανάγκη επανεξέτασης των απαραίτητων ρυθμιστικών μέτρων, αποτέλεσε την κινητήριο γραμμή σύστασης ενός αυτόνομου κλάδου δικαίου, και συγκεκριμένα του περιβάλλοντος. Η κατοχύρωση των αναγκαίων διατάξεων για την ασφάλεια και προστασία του πλανήτη, αναφέρονται ρητώς στο άρθρο 24 του Συντάγματος, με αυξημένη τυπική ισχύ. Το δίκαιωμα στο περιβάλλον είναι κρατική και ατομική υποχρέωση, θεμελιώδης αξίωση και με υποχρεωτική υπόσταση των συντεταγμένων εξουσιών, χωρίς δυνατότητα κατάργησης του από τυπικό νόμο ή διοικητική πράξη. Όπως είναι εξάλλου ευρέως διαδεδομένο, οι παγκόσμιες κυβερνήσεις έχουν προσανατολίσει το ενδιαφέρον των επερχόμενων πολιτικών στην δημιουργία στρατηγικών βιώσιμης ανάπτυξης, οργανώνοντας πράσινες ατζέντες και υπογράφοντας συμφωνίες συνεργασίας και λήψης μέτρων σχετικά με την περιβαλλοντική προστασία.
Παρά την αναγκαιότητα των προαναφερθέντων ρυθμίσεων, λόγω της σχετικά πρόσφατης επιτάχυνσης των διαδικασιών ενσωμάτωσης νομικών διατάξεων, παρατηρείται ένα είδος σύγκρουσης συνταγματικών δικαιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε σε ενδεχόμενη μη δυνατή παράλληλη άσκηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, με την δημιουργία αναγκαστικής ολικής ή μερικής απόκλισης
Η αυτόματη επιβολή συνταγματικών ρυθμίσεων επηρεάζει άμεσα μια σειρά προϋπάρχοντων διατάξεων, οι οποίες αναφέρονται περιληπτικά στα: δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας και διακίνησης (με την επιβολή περιορισμών αυτοκινητιστικής κυκλοφορίας, για την μείωση ρύπων και ατμοσφαιρικών μολύνσεων κα.), δικαίωμα ελεύθερης επιλογής κατοικίας (περιορισμοί μείωσης ηχορύπανσης, δασικές περιοχές κα.), δικαίωμα εργασίας (μείωση εγκρίσεων δημιουργίας βιομηχανικών και άλλων εγκαταστάσεων, καθώς και δικαιώματα και ελευθερίες τέχνης και έκφρασης (απαγορεύσεις καλλιτεχνικών δρώμενων σε χώρους πρασίνου κα.).
Λόγω της απροσδιόριστης φύσης της ιεραρχικής κατάταξης στην παρούσα φάση, συνταγματικών διατάξεων και δικαιωμάτων, οι περιβαλλοντικές ανάγκες φαίνεται να υπερισχύουν των υπολοίπων ρυθμίσεων και νομικών πλαισίων, καθώς εμπεριέχουν δημόσιο (ή καλύτερα υπαρξιακό) συμφέρον. Η προστασία του οικολογικού συστήματος και της βιωσιμότητας τίθενται στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων των παγκόσμιων και κυβερνητικών δημοσιονομικών και νομολογικών πολιτικών και αξιών, καθώς υπάρχει άρρηκτη σύνδεση με την ανθρώπινη επιβίωση. Παρά το γεγονός αυτό, είναι απαραίτητο να εξεταστούν μεταρρυθμιστικές αλλαγές για την επαναφορά της άρτιας συνταγματικής λειτουργίας.
Η σύγκρουση που δημιουργείται αναζητεί την λύση της στην πρακτική συμμετρική αναλογία θεμελιωδών αρχών, καθώς και στην στάθμιση κόστους οφέλους και αναλογικότητας. Κατά αυτόν τον τρόπο αντισταθμίζονται οι ωφελιμιστικοί αναγκαίοι σκοποί, με τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα. Επομένως είναι απαραίτητο να ελεγχθούν οι συνεκτιμήσεις των παραγόντων συνταγματικών και νομοθετικών διατάξεων, για την εύρεση επωφελέστερης αναδιατύπωσης συνταγματικών προτεραιοτήτων και διαμόρφωσης αυτών σε πρακτικό επίπεδο.
