Μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, κατά την περίοδο 1960-1962. Η εποχή παραμένει δύσκολη για την Αμερική και συγκεκριμένα, για τους Αφροαμερικανούς, παρά τους μέχρι τότε αγώνες τους για ισότητα και αποδοχή. Το ”Hidden Figures” αποτελεί ένα παράθυρο αποκάλυψης για εκείνη την περίοδο, αφού παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο την –εν πολλοίς- κρυφή ιστορία, τριών Αφροαμερικανών γυναικών, των Mary Jackson, Katherine Johnson και Dorothy Vaughan (ερμηνεύονται στην ταινία εκπληκτικά από τις Janelle Monae, Taraji P. Henson και Octavia Spencer αντίστοιχα), οι οποίες υπό την ιδιότητα τους ως μαθηματικοί, εργάζονταν στο -επίσης για πολλούς άγνωστο- West Computing Group της NASA, μια ομάδα αποτελούμενη από αρκετές ακόμη μαύρες γυναίκες, που υπολόγιζαν τα μαθηματικά – απαραίτητα για την είσοδο των πυραύλων σε τροχιά, στο διάστημα.
Οι πιέσεις που δεχόταν η NASA από την Αμερικανική κυβέρνηση προκειμένου να καταφέρει να «βάλει έναν άνδρα στο διάστημα», ήταν τεράστιες, εξαιτίας του ανταγωνισμού τους με την Ρωσία και έτσι οι 3 αυτές γυναίκες κλήθηκαν σταδιακά να αναλάβουν το δύσκολο εγχείρημα να υπολογίσουν την παρουσία του αστροναύτη John Glenn σε τροχιά και να εξασφαλίσουν την αβλαβή επιστροφή του.
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το στοιχείο του διαχωρισμού ήταν έντονο και η διαχείριση που έχριζαν ακόμη οι Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, ήταν πενιχρή. Παντού στις δημόσιες υπηρεσίες υπήρχε η χαρακτηριστική ταμπέλα “colored”, προκειμένου να καθίσταται εμφανής η κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν για την πρόσβαση τους σε έκαστη υπηρεσία. Οι γυναίκες της ιστορίας μας, κατά την παρουσία τους στη NASA βίωσαν έντονη υποτίμηση, αρκετές «δακτυλοδεικτούμενες» συμπεριφορές, εισοδηματική ανισότητα, διαχωρισμό όσον αφορά την πρόσβαση τους ακόμη και στους χώρους του μπάνιου, ή την κατανάλωση ροφημάτων όπως καφέ, όπου υπήρχε ειδικό σκεύος για εκείνες με την κλασσική και πάλι ταμπέλα “colored”. Πρόκειται για πολλά γεγονότα που όπως η ίδια η Katherine Johnson αναφέρει σε μια συνέντευξη της, «δεν μπορεί καν να πει» και για τα οποία ο σκηνοθέτης της ταινίας Theodore Melfi (και κατά το ήμισυ σεναριογράφος, σε συνεργασία με την Allison Schroeder) αναφέρει επίσης σε συνέντευξη του ότι «δεν θα ήταν εύκολο για τον θεατή να τα διαχειριστεί αν δεν εντάσσονταν στην ταινία και το χιούμορ».
Οι πρωταγωνίστριες της ταινίας και τα πραγματικά ιστορικά πρόσωπα
Ο Theodore Melfi πράγματι κατορθώνει μέσα από το χιούμορ και την ανάδειξη του δυναμισμού και της ισχυρής θέλησης και προσωπικότητας αυτών των γυναικών, να καταστήσει την ταινία όχι απλώς παραδειγματική, αλλά και σημείο αναφοράς για την σπουδαιότητα της προσπάθειας και της δύναμης της ψυχής. Συχνά ακόμη στις μέρες μας, τα ρατσιστικά στοιχεία είναι ομολογουμένως έντονα και σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχουν εξαλειφθεί, παρά τα βήματα προόδου που διανύονται.
Ωστόσο, αυτή η πραγματική ιστορία μας βοηθά να κατανοήσουμε με μοναδικό τρόπο πως «το μυαλό δεν έχει χρώμα».
Η ευφυΐα αυτών των γυναικών, το πείσμα που επέδειξαν, η δύναμη τους να ονειρευτούν πέρα από τα έως τότε ανθρώπινα πεπραγμένα, τους έδωσε την δυνατότητα να ανέλθουν τελικά σε υψηλόβαθμες θέσεις εντός της NASA, -εφόσον η συνεισφορά τους κρίθηκε απαραίτητη- και πάνω απ’όλα κατόρθωσαν να αποδείξουν με τις ικανότητες τους, ότι αν κάτι δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει σε αυτή τη ζωή, είναι η απόχρωση του δέρματος μας. Στο κάτω κάτω, εξωτερικά, όλοι «έγχρωμοι» είμαστε. Εσωτερικά φαίνεται να διαφέρουμε, αν δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τον άνθρωπο απέναντι μας.
Η ταινία έλαβε 11 βραβεία, αρκετές υποψηφιότητες και σίγουρα αποτελεί μια εξαιρετική επιλογή για περαιτέρω προβληματισμό, κατανόηση και φυσικά… έμπνευση! Ραντεβού στο φεγγάρι λοιπόν.
