Άποψη του εξωτερικού συνεργάτη, Πέτρου Ράλλιου:
Το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έχει προχωρήσει σε βαθιές και σημαντικές μεταρρυθμίσεις που μεταβάλλουν και θολώνουν ακόμη περισσότερο το τοπίο, προωθώντας με έναν μεθοδικό τρόπο μια νεοσυντηρητική αντίληψη και ατζέντα σε κάθε τομέα πολίτικης.
Τα έως σήμερα διαθέσιμα στοιχεία περιγράφουν με τα πιο μέλανα χρώματα την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Ένας δύσκολος χειμώνας βρίσκεται μπροστά μας. Ένας χειμώνας που θα ξυπνήσει σε όλους μας άσχημες μνήμες από το κοντινό παρελθόν, σε μια κοινωνία που ταλαιπωρήθηκε από μια βίαιη οικονομική και κοινωνική αναπροσαρμογή που διήρκησε μια ολόκληρη δεκαετία, με ανοικτές ακόμη τις πληγές και τις συνέπειες εκείνης της περιόδου.
Ενώ το μέλλον δεν φαίνεται σε καμιά περίπτωση αισιόδοξο, το παρόν μοιάζει ακόμη μελανότερο, αφού όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εμμονές, αλλά και τις ιδεοληψίες της κυβέρνησης, σε ένα ενορχηστρωμένο σχέδιο παλινόρθωσης του πιο απάνθρωπου και σκληρού κράτους της δεξιάς. Μια δεξιά, η οποία εμφανίζεται εκδικητική, με χαρακτηριστικά ακραίου ηγεμονισμού, που στόχο δεν έχει απλώς να διατηρηθεί στην εξουσία, αλλά να διαμορφώσει και να εγκαινιάσει ένα νεοσυντηρητικό ρεύμα εντός της κοινωνίας.
Στο κοντινό παρελθόν είδαμε την κυβέρνηση να κάνει την πρεμιέρα αυτού του σχεδίου μέσα από την πρώτη παρέμβαση της που αφορούσε τα Πανεπιστήμια και το ακαδημαϊκό άσυλο, το οποίο ήταν ευάλωτο, γιατί κανένας δεν υπήρξε εκεί για να το υπερασπιστεί δυναμικά, εφόσον ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, χτυπημένος από τις παθογένειες που ο ίδιος γέννησε και δεν κατόρθωσε ποτέ να ξεπεράσει. Παθογένειες, όπως η ακραία πελατειακή λογική, αλλά και ο ακραίος κομματισμός, οι όποιες εν τελεί κατάφεραν να τον απαξιώσουν και να απονομιμοποιήσουν στη ματιά του κάθε φοιτητή τον φοιτητικό συνδικαλισμό, που έμοιαζε και μοιάζει έως και σήμερα ξένος για αυτόν, εφόσον αφήνει την επίγευση ότι δεν εξυπηρετεί τις προσδοκίες και τα αιτήματά του.
Στο σήμερα, είδαμε την κυβέρνηση να επιτίθεται, αυτή την φορά, όχι σε έναν περιορισμένο αριθμό ενδιαφερόμενων, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας, μέσω του νόμου που ψήφισε για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Ένας νόμος που στους μεγαλύτερους ξυπνάει άσχημες μνήμες, από μια μακρινή εποχή που πίστευαν πως είχε παρέλθει οριστικά. Τίποτα ωστόσο δεν είναι ακατόρθωτο και τίποτα δεν ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν, όταν δεν υπάρχει μια κοινωνία ενεργή και αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της.
Η κυβέρνηση επιλεγεί να επιτεθεί στον σκληρό πυρήνα των ατομικών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Σε αυτή της την επίθεση, η οποία από ό,τι φαίνεται θα έχει και συνέχεια, έχει έναν μεγάλο χορηγό. Χορηγός στην προσπάθεια αυτή δεν είναι τα ΜΜΕ, ούτε κάποιος επιχειρηματίας, αλλά αντιθέτως είμαστε όλοι εμείς που ιδιωτεύουμε και αδιαφορούμε για τις δημοσιές υποθέσεις, τα ατομικά και συλλογικά μας δικαιώματα, δίνοντας την ευκαιρία σε μια νεοσυντηρητική αντίληψη να βρεί τόπο και να ριζώσει.
Η Δημοκρατία είναι το πιο άρτιο πολίτευμα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η ελάχιστη προϋπόθεση εξ αυτών είναι η ενεργητική υπεράσπιση των συλλογικών κεκτημένων, που δεν χαριστήκαν, αλλά κερδήθηκαν, έπειτα από σκληρούς κοινωνικούς αγώνες και σήμερα κινδυνεύουν, όταν κανένας δεν βρίσκεται εκεί για να υπερασπιστεί αυτά τα κεκτημένα. Η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα ζωντανό που προϋποθέτει την ενεργό συμμέτοχη των πολιτών σε κάθε φορέα είτε αυτός βρίσκεται στον χώρο της εργασίας ειτε στον τόπο κατοικίας ή στο πανεπιστήμιο. Και τούτο, ώστε να διατηρηθεί η απαραίτητη ισορροπία, η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων μας, αλλά και η μετεξέλιξη προς μια προοδευτική κατεύθυνση των αιτημάτων μας για την ρύθμιση και αναβάθμιση του βιοτικού μας επίπεδου.
Πηγή φωτογραφίας: Skai.gr
